How to save a life.

How to save a life.
Louder, louder
The voices in my head
Whispers taunting
All the things you said
Faster the days go by and I'm still
Stuck in this moment of wanting you here
Time
In a blink of an eye
You held my hand, you held me tight
Now you're gone
And I'm still crying
Schocked, broken
I'm dying inside

Waarom is dit gebeurt? Waarom juist Milan?! Ik zweer dat zodra ik erachter kom wie de chauffeur was, die Milan heeft aangereden met z'n teringauto, ik hem ga killen! Ik staar naar het meer. Het is rustig, bijna geen mensen te zien. Eigenlijk is er helemaal niemand. Milan hield wel van rust. Ook al kon hij soms belachelijk druk zijn en op en neer springen alsof hij een klein kind was. Ik glimlach bij die gedachte. We waren altijd meer dan vrienden, maar geen van beiden hebben we die woorden ooit in onze mond genomen. Is het mogelijk om je zo leeg te voelen dat het lijkt alsof je gewoon een dode bent in een levend lichaam? Ja, zo voel ik me op dit moment, verschrikkelijk leeg en eenzaam. Ik wil dat Milan nu bij is, zijn armen om me heenslaat en me verwarmd. Kusje hier, kusje daar, net zoals vroeger. En hij zou me dan weer Lieve Isa noemen, ook net zoals vroeger. Ik had hem vaak verteld dat hij dat 'lieve' gerust achterwegen mocht laten, maar hij bleef me altijd zo noemen. Ik mis hem, hem en de warmte die hij altijd meedroeg. Een traan rolt over mijn wang. Ik verbaas me erover dat het er niet meer zijn. Miljoenen tranen heb ik al gelaten om Milan. Maar nooit weer zal dat gebeuren. Ik kijk nog een keer naar het meer. Het is erg diep. Ik laat me voorover vallen. Mijn ogen gesloten. Ik voel het water om me heen. De drang naar adem wordt sterker en sterker, maar ik geef er niet aan toe. Ik wil niet meer leven. Niet zonder Milan. Het lijkt alsof duizenden ijskoude handen mijn keel willen binnendringen om mijn hart weg te grissen. Het lukt ze niet, ik houd mijn lippen stijf op elkaar. Het wordt steeds moeilijker om niet naar boven te zwemmen. Ik geef toe aan de ijskoude handen en open mijn mond. Het water stroomt naarbinnen, en met het water ook de handen.



Wit licht verblindt me. Waar ben ik? Ben ik dood? Ergens in de verte zie ik een schim. Ik weet niet wie of wat het is. Het licht is te fel om dat te kunnen zien. Alles is hier wit. Maar waar is hier? De schim komt dichterbij. Hij heeft iets bekends. Dat postuur, de grootte. Ik doe mijn ogen dicht tegen het felle licht. Als ik ze weer opendoe kijk ik in Milan's ogen. Hij is slechts een paar centimeter van me verwijderd. Ik weet het zeker, ik ben dood. Dat kan niet anders. "Lieve Isa..." Begint hij. Volgens mij hoor ik wat teleurstelling in zijn stem. Ik wil hem vasthouden. Vasthouden om vervolgens nooit meer los te laten, maar dan ook echt nooit meer. "Lieve Isa, waarom heb je dit gedaan?" Ik kijk hem aan. Zijn ogen staan droevig. Die mooie ogen waar ik vroeger zo geweldig goed in kon wegdromen. Die ogen waarmee hij me vroeger dingen vertelde zonder iets te zeggen met woorden. Diezelfde ogen kijken me nu vol teleurstelling aan. Ik sla mijn ogen neer. "Ik miste je... Je zal nooit snappen hoeveel. Je was mijn zon op een regenachtige dag, het beste wat ik ooit heb gehad. En toen..." De tranen beginnen over m'n wangen te stromen bij de gedachten aan wat er allemaal is gebeurd. "En toen, werd je aangereden. Van het ene op het andere moment, was de beste vriend die ik ooit heb gehad verdwenen. En Milan, ik weet dat we meer dan vrienden waren, ook al hebben we dat geen van beiden ooit gezegd." Nu durf ik Milan weer aan te kijken. Zijn ogen zijn waterig. "Lieve Isa, het is nog niet te laat." Nog niet te laat? Waar heeft hij 't over? "Hoe bedoel?" Besluit ik te vragen. "Het is nog niet te laat, je kan nog terug, het is namelijk nog niet jouw tijd om te gaan." Nog niet mijn tijd? Dus hij bedoelt dat ik nog niet doodga? "Het is nog niet de bedoeling dat je dood gaat, Lieve Isa. Jij gaat eerst nog andere dingen meemaken." Ik kijk hem aan. Aan de ene kant voel ik me een beetje... Opgelucht? Opgelucht dat ik nog kan leven, en aan de andere kant voel ik het besef dat ik niet weer alleen door het leven wil gaan.

Where did I go wrong, I lost a friend
Somewhere along in the bitterness
And I would have stayed up with you all night
Had I known how to save a life


"Maar, Milan. Ik wil niet nog een keer zonder jou." Ik laat mijn hoofd hangen. Hij pakt me vast en drukt me stevig tegen zich aan. "Maar dat hoeft niet Lieve Isa. Ik ben altijd bij je. Misschien niet zodat je me kan zien, maar ik ben altijd in je hart. En in tijden van nood zal ik over je waken als een engeltje. Soms zal ik me laten zien, zodat je weet dat er hoop is op betere tijden. Maar je hoeft nog niet dood, Lieve Isa, doe dat alsjeblieft niet." Hij pakt me bij m'n kin vast zodat ik hem wel moet aankijken. "Alsjeblieft Lieve Isa, doe dat niet." Hij drukt een kus op m'n lippen en alles wordt zwart. Wat gebeurt er?!

Ik word me weer bewust van al het water, hoe het me omlaag drukt. Ik probeer naar boven te zwemmen. Het gaat moeilijk, maar ik moet en zal het halen! Ik wil Milan niet teleurstellen. Bijna open ik m'n mond om adem te halen, maar net op tijd bedenk ik me dat er dan alleen maar nog meer water naar binnen zal stromen. Het water boven me breekt open zodra ik het met m'n hoofd aanraak. Proestend kom ik boven water en laat gretig de frisse lucht binnen. Ik heb het gevoel dat ik elk moment door het water naar beneden kan worden getrokken. Snel klamp ik me vast aan de steiger. Ik probeer erop te klimmen, maar ben uitgeput. Ik haal nog een keer diep adem en probeer het nog een keer. Het lukt! Snel trek ik m'n benen ook uit het water, en ik ga met m'n knieën onder mijn kin zitten. Ik staar weer naar het meer. Hoeveel tijd is er verstreken sinds ik me liet vallen? Ik heb het ijskoud. Ik kijk naar de wolken. Opeens zie ik wat licht naast me, maar zodra ik kijk is het verdwenen. Ik glimlach en krijg het weer helemaal warm. Dat lichtje was Milan. Ik weet het zeker. Milan had gelijk, hij zal altijd in mijn hart blijven.


Each time when it hurts
She just feels so alone
She doesn't care at all
Her memories have long gone
Eyes close
And fall