Chapter Eight.

'Màam, ik ben thuis!' schreeuw ik door het huis en ik hang meteen mijn jas aan de kapstok. 'Halloo?' roep ik nog een keer als ik geen antwoord krijg. 'Mam?' Ik loop de woonkamer in en kijk rond, maar ik zie niemand. Tja, dan zal ze er wel niet zijn. Geen probleem, dan krijg ik tenminste geen gezeur aan mijn kop. Mijn moeder moet èlke dag weten hoe het op school was gegaan en of ik al nieuwe vrienden heb. Ik heb haar verteld over Kurt en ze zei dat het goed was dat ik meteen een vriend heb. Maar dat ik ook met meiden om moet gaan. Ik had bìjna, bijna de neiging om te zeggen dat Kurt nogal op een meisje lijkt. Maar ik heb haar - en mijn vader - nog niets verteld over dat Kurt gay is. Mijn moeder zou zich kapot schrikken, ze is niet echt voor jongens die op jongens vallen en meisjes die op meisjes vallen.
Ik ga op de bank zitten en zet de tv aan. Ik zap, zoals gewoonlijk, meteen naar MTV waar net My Sweet Sixteen op is. Dat kijk ik altijd, zo leuk om te zien hoe verwend die mensen zijn! Ze schreeuwen al als ze niet de duurste auto krijgen. Daar keek ik vroeger altijd heen, samen met Sheila. We hebben het zelfs ooit nagedaan. Ik was de moeder van het verwende nest en Sheila was het verwende nest. We hebben zo'n lol gehad toen, zoals ik altijd met Sheila had.
Wacht, ik moest Sheila nog bellen! Ik had het haar de eerste dag al beloofd en ik heb haar nog steeds niet gebeld. Ze weet nog niet eens iets van Kurt af!
Ik toets het nummer in en druk dan op het groene telefoontje. 10 seconden later hoor ik de stem van Sheila 'Haai!' roept ze met haar schelle stem 'Ik dacht dat je me alweer vergeten was! Je zou me toch bellen?'