Bye Bye My Beautiful.

Bye Bye My Beautiful.
Ik kijk naar Tom. Misschien moet ik bekennen. Hij heeft al door dat ik de laatste tijd een beetje raar doe… Maar hij heeft geen idee waarom ik zo doe. Hij denkt natuurlijk weer dat het met een meisje te maken heeft. Ik heb alleen geen flauw benul hoe ik het zou moeten zeggen. Hoe zou hij eigenlijk reageren? Boos worden? Glimlachen? Zeggen dat het onzin is? Dat het niet kan? Of zeggen dat hij ook van houdt…? Ik denk het eerste en dat hij er dan bij zegt dat het onzin is. Maar toch, we zijn broers, die hebben geen geheimen voor elkaar. We hebben altijd alles aan elkaar verteld. Waarom zou hij hier anders op reageren? Maar ik weet het antwoord wel. Dit is iets totaal anders. Ik besluit het deze week nog te vertellen.

Waarom houd ik van hem terwijl ik elk meisje kan krijgen dat ik wil? Daarop weet ik het antwoord niet, en hardop durf ik de vraag niet te stellen. Iedereen zal van me walgen… Ik kijk weer in mijn boek en probeer me te concentreren op het lezen. Het gaat gewoon niet! Opeens gaat de deur open. Ik kijk op. Daar staat Tom. Dit is de beste kans volgens mij… Hij komt naast me zitten en legt zijn arm om me heen. “Wat is er aan de hand broertje? Je doet de laatste tijd zo afwezig…” Ik knik vaag zonder dat het echt tot me doordringt wat hij zegt. “Bill! Ben je gehypnotiseerd door een Aliën of zo?” Dit keer snap ik wel direct wat er tegen me gezegd wordt. “Was dat het maar.” Zucht ik. Verschrikt sla ik een hand voor m’n mond. Het was niet mijn bedoeling om het hardop te zeggen! “Tom… Ik moet je iets bekennen. Beloof dat je niet boos wordt! Alsjeblieft…” Smekend kijk ik hem aan en hij knikt. Hij kijkt er een beetje vaag bij, maar ik snap wel dat hij het raar vindt. “Tom, ik… Ik hou van je…” Tom begint te lachen. “Bill, ik ook van jou! Dat weet je toch? Daar zijn broers voor!” Geërgerd kijk ik hem aan. Meteen houd hij op met lachen. “Tom, ik hou van je op een andere manier… Intenser… Ik… Ik ben gewoon verliefd op je…” Het blijft stil. Een hele ongemakkelijke stilte is het. Tom zeg nou wat! Ik kijk hem weer aan. Zijn ogen staan op onweer. Geschrokken deins ik achteruit. “Bill, dat meen je niet…” Zegt hij haast fluisterend. “Toch wel…” Weer die stilte. “Bill,” begint Tom, “waar zit in godsnaam je verstand?! Wij twee samen kan niet! Ik hou wel van je! Maar als een broer!” Ik zie dat hij het er moeilijk mee heeft. “Bill! Godverdomme! Waarom heb je me dit verteld?! Denk je dat iedereen dit leuk vindt of zo?! Als dit bekend wordt zullen ze niet alleen jou maar ook mij voor flikker uitmaken! GODVERDOMME BILL! HOELANG?! HOELANG BEN JE AL VERLIEFD OP MIJ?! Bill, sorry, ik moet dit verwerken. Voorlopig wil ik je niet meer zien! Blijf gewoon een weekje bij me uit de buurt ja?” Geschrokken kijk ik hem aan. Haast onzichtbaar knik ik. Hij rent mijn kamer uit. Ik voel hoe tranen opwellen in mijn ogen. Ik werp een blik op het boek dat ik aan het lezen was, en langzaam druppen daar mijn tranen op.

Het is al een week later. Maar nog steeds doet Tom niet normaal tegen me. Sterker nog! Hij negeert me volkomen! Hij heeft mijn hart gebroken, niet eens door te zeggen dat hij niet van me houdt, maar vooral met het feit dat hij nu doet alsof ik niet eens besta. Niemand heeft iets door. Maar ik kan zo niet leven. Tom was het belangrijkste in mijn leven, maar hij ziet me niet eens meer.

Ik loop naar mijn kamer. In stilte neem ik afscheid van alles. De laatste keer dat ik dit allemaal zal zien.

Ik kijk naar beneden. Het verkeer raast onder me door. Hoelang sta ik hier nu al? Ik ben al het besef van tijd kwijtgeraakt. Opeens hoor ik sirenes loeien. Politie? En ja hoor, opeens zijn er veel minder auto’s en een hoop mensen hebben zich in een soort cirkel om het gebouw verzameld. Als Tom nu komt en normaal tegen me doet. Dan spring ik niet… Ik wacht, en wacht, en wacht. Hij komt niet. Ik kijk nog een keer naar beneden. Hij heeft echt mijn hart gebroken. Nog een laatste keer kijk ik. Ik draai me om, met mijn rug naar de weg en de menigte. Ik laat me vallen. Op dat moment verschijnt er een gedaante op het gebouw. Tom. Maar het is te laat. Ik kom steeds dichterbij de grond. Het dringt langzaam tot me door wat Tom nog heeft gefluisterd.”Spring nicht…” Maar het is al te laat, ik ga dood. Ik val. En er is niks meer…