10. Geluk

Het jaar van mijn zoektocht vloog voorbij. En ik had nog steeds niemand gevonden, ik had veel mensen ontmoet maar mijn ware liefde? Nee die zat er niet bij. Alice had gelijk ik moest gewoon bij hun blijven. Ik heb in dit jaar niet alleen liefde gemist, maar ook mijn familie. Dus besloot ik maar richting huis te gaan. Ik hoopte alleen wel dat de Cullens nog in Forks woonden. Ik liep in Seattle, maar dacht ineens aan Alice en haar toekomst beelden. Ik laat mijn terugkomst een verassing worden. Snel stopte ik de tijd, zonder het woord stop de zeggen. Ik had mijn gaves getraind. Ik kon de tijd nu stoppen met mijn gedachten en kon het verleden ophalen zonder dat ik het zelf hoefde te zien. Ik rende zo snel als ik kon terug naar Forks toe, toen ik aankwam stond het huis er gelukkig nog en zag ik iedereen binnen staan. Ik liep snel naar binnen maar toen ik de tijd weer verder wou laten gaan zag ik een nieuwe vampier zitten. Een jongen van ongeveer 17 jaar. Ik was meteen verliefd. Ik had naar Alice moeten blijven luisteren dan was ik gebleven en dan had ik deze jongen eerder ontmoet. Ik wist dat hij nu ook een Cullen was door zijn gouden ogen, hij was ongeveer 1 jaar oud. Ze hebben hem gemaakt net toen ik weg was. Snel liet ik de tijd verder gaan en voor ik het wist werd ik omhelsd door iedereen. ‘Isla je bent terug!’ riepen ze in koor. ‘Ja, voorgoed’ zei ik glimlachend ‘Dat Alice me niet gezien heeft!’ grapte ik. Toen we uitgeknuffeld waren ging ik voor de jongen op de bank staan. Ik stak mijn hand uit. ‘Ik ben Isla Cullen’ zei ik glimlachend. Hij stond op en pakte mijn hand. ‘Morgan Delano’ Ik keek in zijn verleden hoe hij een vampier is geworden, Carlisle had zijn leven gered. Hij had ook een gave, hij kon mensen laten zien wat hij wilde. Maar hij vond zijn gave niet leuk omdat je ermee mensen pijn kan laten doen. ‘Zo te zien ben je niet blij met je gave, Morgan. Heeft mijn familie al vertelt wat ik kan?’ vroeg ik. ‘Nou, nee maar zo te zien kan je beelden uit het verleden oproepen.’ antwoorde Morgan. ‘Dat is er een ja. Maar ik heb twee gaves’ zei ik ‘Twee? Ik dacht dat dat niet kon’ zei hij verbaasd. ‘Het kan wel anders zou ik het niet zeggen’ lachte ik ‘Wat is je tweede gave dan?’ vroeg hij. Ik raakte zijn schouder aan en stopte de tijd. ‘Waarom bewegen ze niet meer?!’ vroeg hij geschrokken. ‘Mijn tweede gave is de tijd te stoppen, maar omdat ik je aanraak bevries jij niet’ legde ik uit. ‘Dat is zo gaaf’ zei hij. Ik ging terug in zijn verleden om te kijken wat hij van me vond toen ik net binnen was. Zijn gedachtes galmen door mijn hoofd; Naar haar heb ik gezocht, ik ben eindelijk verliefd. Hij dacht hetzelfde als mij toen ik hem zag. Ik kan in het verleden van mensen ook hun gedachten van toen zien. ‘O, nou je dat ook weet’ zei hij ‘Jou gave kan net zo irritant als die van Edward zijn zo te zien’ Ik grinnikte. ‘Het spijt me dat ik dat dacht’ zei hij. ‘Dat hoeft niet hoor, ik dacht precies hetzelfde toen ik jou zag’ als ik nu nog kan blozen had ik dat nu gedaan. Voordat hij iets ging zeggen drukte ik mijn lippen op de zijne en hij kuste maar al te gewillig terug. Ik was blij dat ik de tijd op pauze kon zetten anders had Emmett ons nu uitgelachen. Omdat de tijd toch niet verderging bleven we nog uren praten zonder dat de tijd vervloog. Totdat ik het tijd vond om mijn familie weer eens te laten praten.