Chapter 9. Meet a friend

Met mijn kleine meisje in mijn armen liep ik het ziekenhuis uit. Het lopen ging moeilijk, voelde zwaar. Ik had het dan ook een lange tijd niet meer gedaan. Natuurlijk had ik het in het ziekenhuis geoefend, maar het voelde nog steeds anders. Erin liep naast me en vertelde vrolijk verhalen over hun buren. 'Er woont naast ons een meisje van ongeveer jouw leeftijd. Misschien kunnen jullie afspreken.' Ik knikte afwezig. Destiny ging met haar vingers door mijn zwarte haren. Dat deed ze altijd. We liepen naar een grote gezinsauto. Achterin stond een kinderzitje. 'Die was van Jaxon geweest,' legde Erin uit. Jaxon was haar zoontje van een jaar. Hij sliep veel en ik had hem nog niet gezien. Erin liet hem liever thuis. Samen zetten we Destiny vast in het zitje. Daarna gingen we met zijn tweeën voorin zitten. Erin reed weg en al snel begon Destiny te huilen. Ik draaide me om en pakte haar kleine handje vast. Met mijn andere hand pakte ik haar knuffel en speen. De speen duwde ik in haar geopende mondje en de knuffel legde ik op haar schoot. Onmiddellijk werd ze stil en begon ze te sabbelen op het speentje. Ik staarde naar buiten naar de voorbij razende auto's en reclameborden. Mobieltjes, verzekeringen, concerten, computers, alles kwam langs. 'Raven?' vroeg Erin. 'Wat is er?' 'Gaat alles goed.' Ik knikte heftig. 'Zeker weten?' 'Ja. Ik zou alleen willen dat ik me wat meer kon herinneren.' Een opgeluchte glimlach verscheen op haar gezicht. 'Weet je, Jeremy heeft een zoon, ook van ongeveer jouw leeftijd. Hij leerde een vrouw kennen toen hij negentien was en verwekte een kind bij haar. Later kregen ze ruzie en zijn ze uit elkaar gegaan.' Ik glimlachte even naar haar om te laten zien dat ik nog steeds luisterde. 'Hij komt waarschijnlijk langs tijdens Thanksgiving. Dus over een paar weken.' Het werd weer stil in de auto. Ik keek even naar Destiny. Ze lag in een diepe slaap. 'Kijk! Daar is het!' zei Erin plotseling opgewekt. Ik keek naar een paar mooie huizen. Niet te klein, niet te groot. Precies goed. De auto werd op de oprit geparkeerd en we zeulden alle spullen naar binnen. 'Laat ze nog maar even op de gang staan, Jeremy brengt ze straks wel naar boven,' zei Erin. 'Ik laat nu eerst je kamer zien.' Met Destiny op mijn arm liep ik Erin achterna, de trap op. Ze opende de deur van een mooie, lichte kamer. In de kamer was gewerkt met aardetinten, wat veel rust uitstraalde. Er stond een ruim eenpersoonsbed en een wit wiegje van hout. 'Het is niet een van de grootste kamers, maar ik dacht dat jij en Destiny het wel een mooie kamer zou vinden,' zei Erin. 'Ik vind het geweldig,' zei ik lachend. Destiny keek met grote ogen naar de kamer. 'Mooi hè meisje.' Ze murmelde en kreunde wat. 'Volgens mij is ze een beetje moe. Ik ga haar in haar nieuwe bedje leggen,' zei ik tegen Erin. Erin knikte en liet mij even alleen. Ik stopte Destiny in met haar knuffel en speen en sloot de gordijnen. 'Slaap maar even lekker meisje,' fluisterde ik en ik drukte een kus op haar voorhoofd. Daarna liep ik naar beneden. Het was nog best warm voor de herfst. De achterdeuren stonden wijd open. Ik liep de mooie groene tuin in. Achterin hing een schommelbank waar ik op ging zitten. Kalm schommelde ik heen en weer, genietend van de zon. 'Jij begrijpt me gewoon niet! Je weet helemaal niets van mij!' klonk het vanaf de andere kan van de schutting. Er werd hard met een deur geslagen waarna er gesnik klonk. Ik schommelde even door. Het bankje kraakte en piepte. Even later kwamen er een paar rode haren en een paar rood behuilde ogen boven de schutting vandaan. 'Hé,' klonk het zachtjes. Ik glimlachte. 'Gaat het?' Het hoofd knikte. 'Mag ik erbij komen zitten?' Nu was ik degene die knikte. Het meisje sprong behendig over de schutting heen en kwam stil naast me zitten. Nu kon ik haar pas goed bekijken. Ze had rood haar dat in krullen rond haar gezicht hing en blauwe ogen. 'Ik ben Ruby,' zei ze. 'Ik ben Raven. Waar had je ruzie over?' 'Ik had ruzie met mijn moeder. Dat heb ik altijd, dit was geen uitzondering.' Het bleef even stil. 'Sinds wanneer woon jij bij de Biebers?' Ze sprak Biebers uit alsof ze praatte over een hoop stront. Ik keek haar bevreemd aan. 'Erin en Jeremy. Ze zijn heel aardig. Waarom woon jij bij ze?' legde ze uit. 'Lang verhaal,' zei ik met een zwakke glimlach. 'Ik heb de tijd.' 'Laten we zeggen dat ik 8 maanden in coma heb gelegen, aan geheugenverlies lijdt en ik geen idee heb waarom ik ze ben tegengekomen.' Ruby staarde even wazig voor zich uit. 'Nu, snap ik er helemaal niks meer van.' Ik lachte. 'Ik ook niet.' 'Ik heb wel iets gehoord van mijn moeder. Die zei iets over een liefdadigheidsgeval.' Mijn gezicht betrok. Was ik een liefdadigheidsgeval? 'Maar ja, naar mijn moeder moet je nooit luisteren.' Weer lachten we. 'Heb je Bieber zelf al ontmoet?' Nu was ik degene die wazig keek. 'Wie?' 'Wacht even, je weet dus helemaal niets? Ook niet van bekende artiesten? Ken je Rihanna? Of Flo Rida? Beyoncé? Katy Perry?' Verbaasd keek ze me aan. 'Ehm, nee,' zei ik zachtjes. Ze ging achterover leunen. 'Dan heb je nog veel te leren.' 'Mag jij die Beaver niet dan?' Ze schoot in de lach. 'Je spreekt zijn naam nu al goed uit,' hikte ze. 'En nee. Het is "Justin Bieber", de tienerster met een babyface, meisjesstem en een veel te groot ego.' 'Hij klinkt niet zo aardig,' merk ik op. 'Goed gezegd, hij is de grootste klootzak in de geschiedenis van klootzakken. Hij is koning klootzak, heerser van het klootzakkenkoninkrijk.'