'Wat moet ik doen?' Het antwoord is aan de andere kant van de heuvel.

Na drie uur rijden zag Violet een paar huizen. Er kwamen meer huizen en ze moest zachter gaan rijden. De huizen werden ook steeds een stukje groter. Ook reden er steeds meer auto’s. Ze was in de stad. Ze had geen idee waar ze heen reed, maar de auto reed en ze viel niet op.
Na nog zo’n half uur in de stad gereden te hebben, zag ze iets verschrikkelijks. Een oude hond stond aan een boom vast gebonden. Violet stopte de auto en stapte uit. Langzaam liep ze naar de hond. Eerst begon hij te grommen, maar toen had hij ineens door dat ze heel anders rook dan de mens. Hij wist dat Violet een vampier was. Violet ging bij de hond zitten en maakte hem los. Alle mensen op straat keken haar raar aan. Zacht fluisterde Violet:
‘Ga maar, ga in een bos wonen zoals het hoort.’
‘Dank je wel dat je me hebt los gemaakt. Wat is je naam?’ zei de hond geïnteresseerd.
‘Ik ben Violet, en jij bent?’
‘Ze noemen me hier Max, mijn echte naam is Tumnus.’
‘Wat een mooie naam.’
‘Dank je. En nogmaals bedankt dat je me het vrijgelaten. Ik zal aan iedereen zeggen dat er hulp onderweg is.’
‘Weet je iets over de problemen?’ Maar Violet kreeg geen antwoord meer, Tumnus was al weg.
Violet stapte weer in de Ferrari en reed weg. Ze had alleen niet in de gaten dat ze op weg was naar een geheim wetenschappelijk instituut.

Violet bleef maar rijden en rijden. Ze was al in meerdere steden geweest en had al een groot aantal dieren geholpen, net als Tumnus. Nu reed ze in een groot verlaten gebied. Er was niets te zien. Violet merkte dat ze omhoog reed, een heuvel op. En opeens, vanaf de heuvel, zag ze een enorm gebouw. Wat was dat?