7. Nieuw

Alles was zó licht! Ik rook en hoorde van alles. Verbaasd ging ik rechtop zitten en zag dat Alice nog naast me zat. ‘Alice? Wat is er gebeurd?’ vroeg ik ‘Beloof je dat je rustig blijft?’ vroeg Alice ‘Natuurlijk voor jou alles Alice’ antwoorde ik. ‘Om je leven te redden ben je nu zoals ons, een vampier’ vertelde ze ‘Een…een vampier?’ vroeg ik ‘Ja, een vampier’ bevestigde ze. Plotseling stonden alle Cullens voor me. ‘Het verklaart tenminste wel de pijn in mijn keel’ zei ik. ‘Je dorst, maar ben je niet boos op ons?’ vroeg Alice. ‘Nee, natuurlijk niet. Als dit de enige manier om te redden was vind ik het niet erg’ zei ik. ‘Ze is zo rustig over dit alles’ zei Esmé ‘Moet ik me er druk overmaken dan?’ vroeg ik ‘Nee, natuurlijk niet maar de nieuwelingen zijn meestal heel onrustig en je vat het op alsof het normaal is’ vertelde Alice. Ik knikte. De pijn in mijn keel werd erger. ‘Alice, misschien kun je beter eerst met Isla gaan jagen’ zei Edward. ‘O, sorry kom’ en ze trok me aan mijn pols mee. Alice vertelde me alles over hun manier van leven, en ik was het ermee eens dat mensen vermoorden fout was. Ik vond dierenbloed wel lekker. Na een tijdje jagen kwamen we terug. Alice had ook vertelt dat zij de toekomst kan zien, Edward gedachten kan lezen en dat Jasper met je emoties kan rommelen. Ik was benieuwd of ik ook iets kan. ‘Alice denk dat ik ook iets kan?’ vroeg ik ‘Misschien, je mag wel met mij oefenen om te kijken of je iets kan’ zei ze. Samen liepen we naar een open veldje. ‘Concentreer je goed op mij en kijk of er iets gebeurt’ zei Alice. Ik keek recht in Alice ogen en dacht aan van alles maar er gebeurde niets. Ik verloor me controle en dacht aan Tia hoe alleen ze nu was. Opeens werden mijn gedachten zwart en Alice keek me vreemd aan. ‘Wat doe je?!’ vroeg ze. ‘Ik weet het niet’ antwoorde ik. ‘Waar dacht je aan?’ vroeg ze. ‘Aan het verleden, mijn tante’ zei ik. ‘Het verleden?’ ze dacht even na. ‘Zag jij ook zwart?’ vroeg ze. Ik knikte. ‘Dat was mijn verleden, ik herinner me niets van mijn mensenleven’ zei ze ‘Je hebt inderdaad een gave, je kan het verleden ophalen bij mensen’ riep ze vrolijk en ze rende weg. Ik rende haar achterna. Toen ik binnen kwam had Alice het waarschijnlijk al vertelt want iedereen keek mij aan. ‘Probeer eens bij mij!’ zei Emmett vrolijk, waarschijnlijk geloofde hij Alice niet. Ik keek naar Edward en die knikte. Ik had gelijk dus. Ik keek in Emmett’s ogen en concentreerde op het verleden. Er flitsten allemaal beelden door mijn hoofd; Emmett lag bloedend op de grond in het bos en werd aangevallen door een beer. Ik schrok ‘Wat erg’ zei ik tegen Emmett die me met open mond aankeek. ‘Stop ermee!’ schreeuwde hij. Snel keek ik in zijn ogen en dacht; Stop! ‘Dankje’ zuchtte Emmett. ‘Fascinerend’ zeiden Edward en Carlisle in koor. Misschien was het interessant voor anderen alleen vond ik het erg om die herinneringen van iemand te zien. ‘Dat snap ik’ zei Edward. Oja, gedachten lezer. Dat is vervelend als iemand steeds in je hoofd spookt. ‘Je bent niet de enige die dat denkt hoor’ zei hij. Kan hij daar gewoon niet even mee stoppen? ‘Ik wil het wel proberen’ zei Edward. ‘Stop ermee’ zei ik ‘Dat kan niet, ik wou dat ik het uit kon zetten’ zei hij. Kan je niet eens iemand privacy geven? Pff. ‘Nogmaals, dat is moeilijk omdat je gedachte net als een stem klinkt’ zei hij. ‘Wat zei ik nou? Stop!’ zei ik. Plotseling stond iedereen stil. ‘Haha, jullie mogen wel bewegen hoor’ zei ik maar niemand deed iets. Wat ik ook deed geen beweging. Ik keek naar buiten. Het water bewoog niet, de dieren niet, de bomen en planten niet. Wat is er aan de hand? Alice had toch gezegd dat een vampier nooit meer dan één gave had? Had ik er twee dan? Nu alles toch stil stond kon ik net zo goed Edward terug pakken. Zou hij mijn gedachten nu kunnen horen? Ik tilde hem op van zijn plek en legde hem op het water. Er gebeurde nog niets maar dat kwam later wel. Ik draaide iedereen in het huis om richting het water zodat ze Edward zo zagen vallen. Dit was echt handig! Maar hoe ging de tijd weer verder? Bij stop stopte die en misschien bij verder? ‘Verder!’ riep ik. En alles bewoog weer. Ik hoorde een harde plons en ik zag dat Edward in het water was gevallen. Ik viel op de grond van het lachen. En de anderen lachten ook. Edward kwam boos en nat terug lopen. ‘Hoe kon dat gebeuren?!’ vroeg hij ‘ik stond net nog naast jullie!’ schreeuwde hij. ‘Alice jij vertelde toch dat een vampier nooit meer dan één gave kon hebben?’ vroeg ik. ‘Ja, dat heb ik vertelt’ zei ze. ‘Ik heb er volgens mij twee’ zei ik ‘Twee?’ vroeg ze ‘Wat heb je dan nog meer?’ ‘Als ik ‘Stop’ zeg staat de tijd stil en als ik dan ‘Verder’ gaat de tijd weer verder, dat gebeurde er net’ vertelde ik, Edward keek me boos aan ‘Heb jij dit mij aangedaan’ zei hij en wees naar zijn kleren. Ik lachte en knikte. ‘Heb je mijn gedachten dan niet gehoord?’ vroeg ik ‘Nee, helemaal niets’ zei hij ‘Mooi dan heb ik nu een goede nadenk plek’ lachte ik. Edward kwam boos op me af lopen. Ik raakte Alice’ schouder aan en riep ‘Stop.’
‘Wow, hoe kan dit?’ zei Alice. Ik schrok en keek op. ‘Doordat ik je aanraak bevries je niet’ zei ik. ‘Dat is handig, als ik je privé wil spreken doen we het gewoon zo!’ lachte ik. Alice knikte ‘Maar ik wil nu wel weer graag terug’ zei ze. ‘Tuurlijk’ zei ik. ‘Verder’ en iedereen bewoog weer. ‘Iedereen raak Isla is aan’ riep Alice die op de bank ging zitten. Iedereen raakte me aan en ik zei ‘Stop’ Alice bevroor en iedereen liep rond. ‘Verder’ fluisterde ik en Alice bewoog weer. ‘Wat raar’ zei Carlisle ‘Hopelijk komen de Volturi je niet halen’ zei hij. ‘Volturi?’ vroeg ik en Carlisle legde me alles uit, over de regels en wie ze zijn. Één ding wist ik zeker, je wilt geen ruzie met de Volturi, want dan heb je problemen.