6. Pijn

Ik werd neergelegd op iets zachts, een bed? Bank? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat mijn hart steeds sneller ging kloppen en dat als ik nu nog aan die machine zat er zo een lange piep kwam. Ik hoorde weer stemmen. ‘Nee, niet Isla! Het ging steeds beter met haar’ zei volgens mij Esmé. ‘Carlisle ga je het echt doen?’ hoorde ik haar zeggen. ‘Ik laat haar niet doodgaan Esmé’ zei Carlisle ‘Iedereen die dit niet wilt zien gaat nu weg’ zei Carlisle ‘Ik blijf’ hoorde ik Alice zeggen. ‘Alice hou haar goed vast’ zei Carlisle. Plotseling voelde ik lippen in mijn nek het voelde net als een kusje, totdat ik iemand voelde bijten en mijn hele lichaam begon te branden. Ik wou het uitschreeuwen om me heen slaan maar er gebeurde niets, helemaal niets. Was het dan toch te laat geweest? Is die brandende pijn de hel? Zou ik dood zijn? Nee, ik was niet dood anders hoorde ik Alice niet meer tegen iemand praten. ‘Waar denkt ze aan Edward?’ vroeg ze zacht ‘De pijn, de hel en de dood’ vertelde hij kort samengevat. ‘Carlisle waarom schreeuwt ze niet en slaat ze niet om haar heen?’ vroeg Alice ‘Ze kon haar benen niet bewegen, dat was logisch maar ik snap niet dat ze haar armen niet beweegt en niet schreeuwt’ zei Carlisle. Ik denk dat ik daar wel een oplossing voor heb, ik lig nog steeds in coma! Althans, dat denk ik. Ik krijg mijn ogen nog steeds niet open en kan mijn stem ook nog niet vinden. ‘Isla denkt zelf aan een goede oplossing voor je probleem Carlisle, want ze voelt de pijn wel’ zei Edward ‘Wat dan?’ vroeg Carlisle ‘Ze is niet uit haar coma geraakt toen je haar beet’ zei Edward. ‘Word ze straks dan wel wakker?’ vroeg Alice bezorgt ‘Ik denk het wel, want het gif is wel aan het werk’ zei Edward. Toen hoorde ik niemand meer. Lieten ze me alleen in dit vuur? In deze helse pijn? Hoelang zou dit blijven duren? Als ik dit eerder had gehad had ik gesmeekt om dood te gaan, maar volgens mij laat dit mij leven, die pijn. Ik had geen besef voor de tijd meer, het leek alsof ik hier al weken lag toen de pijn uit mijn vinger en teentoppen wegging. Langzaam kroop de pijn naar 1 plek toe, de plek van mijn hart. Ik ging dus toch dood, want je hebt je hart nodig om te blijven leven, te blijven ademhalen. Ik wachtte maar af. Toen hoorde ik de laatste hartklopping en deed ik mijn ogen open.