117. Een strenge Irina en nieuwe turnpakken.

Ik stormde naar binnen en het eerste wat ik deed was overal waar ik liep de lichten aansteken. Paparazzi kon het niet geweest zijn, hij had geen camera bij zich en ik had geen flitsen gezien. Wie kon het dan zijn? Zeker één of andere psychopathische vrouwenloper. Ik schudde even met mijn hoofd om mijn gedachten kwijt te raken. Ik zat nu veilig binnen. ik wandelde de woonkamer binnen en zei dag tegen mijn vader en moeder. Terwijl ik dat deed sms’te ik naar Bill en Friedolien dat ik veilig thuis was aangekomen. Meteen kreeg ik terug van Bill dat hij me nooit meer alleen zou laten naar huis gaan.

De volgende dag zat ik weer in de turnzaal. Ruben was te laat. Ik stond als opwarming met mijn touw touwtje te springen toen Irina binnenkwam met een paar dozen. Terwijl ik aan het springen was keek ik haar raar aan. “ Maaike, als je klaar bent met opwarmen mag je even tot bij mij komen.” glimlachte ze breed. “ Oké coach.” Hijgde ik. Ik sprong rustig verder en op dat moment kwam Ruben de zaal binnen gewandeld. “ Wel?!” zei Irina luid en streng. “ Je bent 10 minuten te laat.” Beet ze hem toe. Ruben haalde zijn schouders op: “ Sorry.” “ Met Sorry ben ik niks!” snauwde Irina hem toe “ Je bent hier in een topsportschool. Het is de bedoeling dat je op tijd komt op je trainingen. Je weet toch dat ik alleen de beste wil trainen?” Ruben knikte geërgerd en draaide met zijn ogen. Ondertussen stopte ik met springen en rekte mij even uit. “ Je kan een half uur langer blijven trainen deze avond!” snauwde ze Ruben toe. Ik moest grijnzen. Ik wist maar al te goed wat er in dat laatste half uur zich ging afspelen : Conditie training. En bij Irina kon je maar best geen doetje zijn. Haar conditie trainingen waren hard en zwaar.

Na Irina haar preek begon Ruben ook met zich op te warmen. Ondertussen liep ik naar de tafel waar Irina de grote kartonnen doos had opgezet. “ Wat is het coach?” vroeg ik. Meteen verscheen er terug een glimlach op Irina haar gezicht. “ Ik heb, vanaf dat ik wist dat je mocht mee doen aan de Olympische Spelen, een paar nieuwe turnpakken en tuigen besteld.” Het kriebelde in mijn buik toen ze het zei. “ Dit zijn al de nieuwe turnpakken. De tuigen zullen volgende week aankomen normaal gezien.” zei ze terwijl ze naar de doos wees. Uit blijdschap klapte ik in mijn handen. Irina deed de doos open en begon er allerlei plastic uit te halen. Daarna verscheen er een voornamelijk zwart met roze turnpak waarop diamandjes verspreid lagen. Hij was prachtig, ik keek er met grote ogen naar. “ Dit is voor je touw routine.” Zei Irina terwijl ze hem op tafel legde om hem beter te kunnen bekijken. Ik knikte en meteen erna haalde ze nog een turnpakje uit. Deze was grijs met wit en had grote diamanten rond de hals. Hij was sierlijk, alleen hoopte ik dat hij me zou staan. Ik sta namelijk niet zo goed met grijs. “ Hier krijg je een speciale hoepel voor.” Legde Irina ondertussen uit. terug knikte ik beleefd. “ Deze is mijn persoonlijke favoriet.” Zei Irina. Ze haalde uit de doos een rood met groen turnpakje waar ook blinkers op gingen. Het turnpakje deed me denken aan een roos. “ Is deze voor lint?” vroeg ik. “ Neen, dit is voor knotsen.” Lachte Irina en haalde het laatste turnpak uit de kartonnen doos. “ Deze is voor lint.” Zei ze en ze stak een lichtroze turnpakje in de lucht. Mijn mond viel open. Hij was prachtig. “ Wauw.” Mompelde ik. “ Als ik nu niet ga schitteren weet ik het ook niet meer.” Lachte ik. Irina keek me trots aan. “ Zo mag ik het horen.” Zei ze. “Ik zou graag hebben dat je vandaag vooral knots en hoepel oefent.” Beval ze me er meteen na. Ik knikte : “ Ja coach.” Zei ik. Ik legde mijn touw aan de kanten en nam de roze knotsen die wat verder lagen aan de mat en begon met basisoefeningen te herhalen.