One.

Ik staarde naar de statige houten deur aan de overkant van de straat. Klassiek zwart,net als alle andere huizen in Baker Street. Op het lantaarntje boven de deur stond in zwarte,rechte cijfer 221B.
Dit was nu al de derde dag op rij dat ik op ditzelfde plekje naar het huis stond te staren. Mensen liepen haastig voorbij,te in zichzelf gekeerd om me op te merken. Maar af en toe bewoog het kanten gordijntje voor het raam op de gelijkvloers. Dan verscheen er even de opmerkende blik van de hospita. Ik durfde mijn laatste pennies ervoor verwedden dat ze mijn vader al lang had ingelicht over het verdachte meisje dat naar hun huis stond te kijken,al drie dagen lang.
Toen het gordijntje voor de tiende keer op twee uur tijd subtiel opzij werd geschoven,hakte ik de knoop door. Na even naar links en naar rechts gekeken te hebben,stak ik de drukke straat over. Ik moest oplette,of ik liep nog onder een koets. Eens ik de trappen naar de deur was opgelopen,liet ik de klopper twee keer hard op het hout slaan. Nog geen seconde later hoorde ik de grendel van de deur verschuiven en werd die met soepel geopend. Een oudere vrouw met een streng uitziend gezicht keek me vragend aan.
"Is meneer Holmes hier?" vroeg ik vriendelijk.
"Hij is in zijn kamer." zei ze strak. "Wie mag ik aankondigen?"
Ik liet mijn hand over mijn rok glijden. Het papier van de brief knisperde geruststellend. Even kwam ik in de verleiding 'zijn dochter' te zeggen,maar dat liet ik maar achterwege. In plaats daarvan,gaf ik mijn naam op. De hospita liep de trap op en klopte aan bij de eerste deur van rechts. Een mannenstem riep dat ze binnen mocht komen. Na enkele onverstaanbare woorden gewisseld te hebben,gebaarde de vrouw dat ik naar boven mocht komen. Mijn hart ging tekeer als een gek in mijn borstkas terwijl ik de zwaar verduisterde kamer binnentrad. Voor zover ik kon zien,was het er verschrikkelijk rommelig en vuil. Alsof er al maanden niemand had gepoetst. Alle gordijnen waren gesloten,op uitzondering van eentje,vlak naast de deur. Het duurde dan ook even voor mijn ogen gewend waren aan de duisternis,maar uiteindelijk wist ik een fihuur te onderscheiden in een gemakkelijke stoel naast het bureau. De hospita sloot de deur achter zich en een stilte viel.
"Waarmee kan ik je helpen?" vroeg de figuur zacht.
Ik slikte de brok in mijn keel door en haalde de brief uit mijn rok. Hoe moest ik dit in godsnaam gaan zeggen? Hallo,ik ben Alice en ik ben je dochter?
"Ik,euhm,ik ben Alice Branson. En ik..." begon ik.
"Lieve god!" riep hij uit voor ik verder kon gaan.
De figuur veerde overeind uit zijn stoel en kwam met grote passen naar me toe. Toen hij in een straal binnenvallend zonlicht kwam,zag ik dat hij knap was voor zijn leeftijd. Hij had donkerbruine,warrige haren en een stoppelbaardje van enkele dagen. Hij droeg een versleten,rafelige jas die zo te zien al heel wat had meegemaakt. Zijn ogen waar groot,van shock en opwinding. Ik zag hoe me van top tot teen zorgvuldig opnam.
"Je lijkt sprekend op je moeder." mompelde hij in zichzelf.
Ik keek hem even verbaasd. Zou hij na al die jaren nog weten wie mijn moeder was?
"Je bent Helen Graham's dochter,is het niet?" vroeg hij,hoewel het meer klonk als een vaststelling.
Ik knikte instemmend. Zuchtend draaide hij zich om en staarde uit het raam. De stilte viel weer over de kamer terwijl hij leek terug te denken aan een tijd lang vervlogen.
"Ik ben hier in verband met mijn moeder. Ze,ze is enkele weken geleden overleden." zei ik aftastend.
Met een ruk draaide hij zich weer naar me toe. Zijn ogen stonden glazig,bedroefd. Daaruit maakte ik op dat hij daar dus nog niets van afwist. Ik slikte moeilijk.
"Ze heeft me iets verteld vlak voor ze gestorven is. Ze vertelde me..."
"Dat ik je vader ben." viel hij me weer in de reden.
Ik knikte even beduusd. Hij kon het niet weten,moeder had me gezegd dat ze het hem nooit verteld had. Ik keek hem dan ook fronsend aan.
"Je voeten staan naar buiten toe,net als de mijne. Ook de vorm van je nagels heb je van mij." legde hij uit,alsof hij mijn gedachten kon lezen.
Ik keek even verbaasd naar mijn nagels en voeten. Man,hij was goed. Ik herpakte me snel en keek hem weer aan. Ik wou net iets zeggen,toen hij zich weer van me wegdraaide.
"Waarom heeft ze het me nooit verteld?" mompelde hij weer in zichzelf. "Achja,dat doet er niet toe."
Hij keek me aan vanover zijn schouder.
"Laat me raden. Je bent werkloos en bent uit je kamer gezet. Nu kom je naar mij voor hulp. Wel,de kamer hiernaast staat vrij,sinds mijn collega me verlaten heeft. Je kan daar intrekken."
Ik knipperde stomverbaasd met mijn ogen,totaal overdonderd door zijn directe aanpak. Bij het zien van mijn verbazing,glimlachte hij geamuseerd. Hij kwam langzaam naar me toe.
"Ik ben blij dat je naar me toe bent gekomen,Alice. Ik wil je graag beter leren kennen."
Ik kon niet anders dan glimlachen. Hij kon dus blijkbaar ook vriendelijk en hartelijk zijn. Hij streelde even zacht over mijn haren.
"Vlug nu. Ga je spullen halen en kom dan terug. Dan kunnen we samen dineren." zei hij gebiedend.
Ik knikte en liep 221B Baker Street weer uit. Ik rende bijna door de straten terug naar mijn armzalige kamertje in een vuil krot ergens in het centrum. Haastig pakte ik de schamele bezittingen die ik had in. Mijn vroegere verhuurder keek me met gefronste wenkbrauwen aan terwijl ik zo vrolijk naar beneden huppelde.
"Werk gevonden,juffrouw Alice?" vroeg hij nieuwsgierig.
Ik glimlachte breeduit.
"Nee,mijn vader." antwoordde ik hem en liep daarna naar buiten,hem stomverbaasd achterlaten.
Een waterig winterzonnetje probeerde de stank en het gewoel van het drukke London te verjagen. Ik lette al niet meer op de modder en de paardenstront op de straten. Onderweg terug naar Baker Street sloeg ik de rijke dames gade en probeerde hun maniertjes over te nemen. Ik moest me immers keurig gaan gedragen nu ik de dochter was van een gerespecteerd burger. Misschien dat de zon ook de stank uit mijn leven zou verjagen.