113. Life's a bitch.

Je gaf Karen het boekje terug. “Gelukkig.” Zei je met een zucht. Karen trok vragend haar wenkbrauwen op. “Wat?” Je schudde je hoofd en lachte. Soms gaf je antwoord op je eigen gedachten en sprak je ze hardop uit, alleen dan snapte niemand er iets van. “Ik dacht er net aan, dat ik hoopte dat ze het script niet al te veel hadden aangepast, vergeleken met het boek.” Zei je. “Gelukkig hebben ze de eerste scène, het monoloog, gewoon zo gehouden.” Karen hield haar hoofd scheef. “Heb jij de serie ook gelezen?” Vroeg ze nieuwsgierig. “Maar natuurlijk! Het is mijn lievelingsserie!” Zei je enthousiast. “Echt waar?” Je keek achterom en je zag dat Meggy naar je toe kwam. “De mijne ook! Ik heb die boeken echt verslonden, niet normaal.” Voordat je antwoord kon geven klonk er weer die bekende klap van de deur en iedereen keek als één mens om. Géandro kwam tevoorschijn en er verscheen weer een brok in je keel. Géandro liep verwaand naar binnen en Taylor kwam achter hem aan als een verslagen hondje. Je seinde naar hem met je ogen, maar hij keek je somber aan. “Ohjee.” Fluisterde je. “Dit is niet goed.” “Zo, mensen.” Zei Géandro, met zijn Géandro-achtige zware stem. “Jullie hebben net waarschijnlijk allemaal gevolgd wat er hier gebeurde.” Hij liet zijn blik over de groep gaan en bleef even hangen bij jou. “Behalve één persoon hier.” Hij snoof minachtend en vervolgde zijn verhaal. Je kon wel door de grond zakken. “Taylor en ik hebben een goed gesprek gehad, man op man.” Hij glimlachte sluw. “En we zijn tot een compromis gekomen.” Van de zenuwen begon je op en neer te wippen op je stoel. Meggy legde waarschuwend een hand op je arm en je hield ermee op. “Hij mag blijven,” toen hij dat zei hield je opgelucht adem, “maar..” Bij dat gedeelte hield je je adem weer even in. “Onder één voorwaarde.” Je fronste je wenkbrauwen. Wat moest je hier van verwachten? “Jij.” Hij wees beschuldigend naar jou en je hoofd kleurde rood. “En jij.” Hij wees op Taylor. “Mogen niet meer bij elkaar zitten gedurende de repetities. Met uitzondering van de scènes waarin jullie samen spelen.” Hij lachte, alsof hij zojuist een grote triomf behaald had. Jijzelf wist niet helemaal wat je hier mee aanmoest. Was dat zo erg, niet bij elkaar mogen zitten behalve bij de scènes? Hallo, Taylor speelde toevallig wel Cole. En Cole en Divine zitten bijna elke scène dat ze spelen bij elkaar! Je trok één mondhoek op en dacht dat Géandro dat vergeten was. Dat was echter niet zo. “Ja, ik zie je wel lachen, mevrouwtje.” Wees hij je terecht. “Maar niet bij elkaar zitten is ook écht niet bij elkaar zitten! Niet bij de lunch, niet bij de opnames, niet.. Ach ja, het mag gewoon niet. Anders lopen jullie het risico er allebei afgestuurd te worden.” Je mond viel open. Dit kón toch niet? Dit kon hij toch niet doen, zoveel macht had hij toch niet? Maar aan Géandro’s brede glimlach te zien was hij de machtigste persoon op deze hele set.