112. Onbegrijpelijk..

De tekst die in dit hoofdstuk staat had je ook kunnen lezen bij dit verhaal.

“Shit.” Mompelde je. “Waar gingen ze langs?” Vroeg je bezorgd. Alyson wees naar de deur links achterin de zaal. “Daarlangs. Ik zou er alleen niet achteraan gaan als ik jou was. Ik vind het namelijk wel iets voor Gee dat hij jóu dan ook wegstuurt.” Alyson had gelijk, als jij nu daarheen ging zou Géandro vast wel weer iets bedacht hebben, om jou en Taylor te irriteren. “Oké, dan blijf ik hier.” Zei je zenuwachtig. “Wat hebben jullie verder net gedaan?” Vroeg je even ter afleiding. En dat was bovendien ook wel even belangrijk. “Niks, alleen die oefening.” Zei Karen. “Oja, we hebben een script gekregen.” Zei ze, terwijl ze een dik wit boekje omhoog hield. “Mag ik die even zien?” Vroeg je nieuwsgierig. Je was er wel benieuwd naar, hoe ze de rest van het boek uitgewerkt hadden tot een film. “Tuurlijk.” Karen overhandigde je het boekje. Je opende hem met trillende handen en las de eerste scène, waar jij meteen al in voorkwam..

*Monoloog
Personen in dit hoofstuk:
Divine

Ik sloot mijn ogen en probeerde me rustig de songtekst voor de geest te halen. Dit was de allereerste keer dat ik voor publiek zong en ik was zó zenuwachtig, dat ik prompt mijn tekst vergeten was. Na alles eens goed op een rijtje te zetten herinnerde ik me de eerste zin van het liedje weer. Wanneer ik die wist, volgde de rest vanzelf, daar kon ik op rekenen. Ik haalde nog eens diep adem en begon het eerste couplet van het liedje te zingen...

"Attractive like you always are.
You're eyes deep dark blue like an ocean.
You're lips soft like clouds in the sky.
It keeps me staring at you."

Ik zong verder, maar opende ondertussen voorzichtig één oog om de reactie van het publiek te peilen. Helaas kon ik kon niets zien omdat het zo donker was in de schouwburgzaal. Op de spots na die op mijn gezicht gericht waren. Wat ik wel doorhad was dat het publiek dood en dóodstil bleef. Had ik toen ooit kunnen vermoeden wat ik nu weet?