109. Will I get in time? Will he let me in? Questions, questions...

Hou op, sprak je in je hoofd. Dit hoef je helemaal niet te denken, alles komt goed, dat wist je zeker.
Maar toen je weer voor het ziekenhuis stónd, op je gloednieuwe krukken, besefte je dat dat niet het enige probleem was: je wist niet eens hoe je vanaf hier naar de repetitieruimte komen moest! Het angstzweet brak je al uit. Waar lag dit ziekenhuis eigenlijk? En het theater? Vaag herinnerde je je een straatnaambordje dat naast het theater stond. Daar had je alleen niks aan, want je herinnerde je alleen het bordje, niet de naam die erop stond. Je besloot eerst maar even uit te zoeken in welke straat dit ziekenhuis stond. Misschien vond je ergens nog zo'n toeristeninformatiebord, met op de achterkant een grote kaart. Je draaide je om zodat je met je hoofd naar het ziekenhuis gekeerd stond. Tussen de witte stenen zocht je naar een oud, vergeeld straatnaambordje, maar je kon er geen vinden. Mm, Tempora Hospital. Ze moesten toch op één of andere manier aan die naam komen? Door de straatnaam misschien? Maar dan nog waren er duizenden mogelijkheden... Tempora lane, Tempora street, Tempora... Je wist het niet. Dus zat er niets anders op dan wat mensen te gaan ondervragen waar jij je op dit moment bevond.
Een vrouw met een hondje viel in je blikveld. "Pardon mevrouw, maar mag ik u iets vragen?" Zei je aarzelend, maar beleefd. "Pardon? Je ne comprends pas." Zei de vrouw met een overdreven bekakt Frans accent. Je was alleen niet zo goed in Frans, dus draaide je je gauw van haar weg en snelde naar de volgende voorbijganger. Dat ging nog aardig lastig, met dat gestuntel met die krukken van je. "Meneer?" Een oude man van geschat zestig, draaide zich naar je om. "Waddist, meiske?" Sprak hij vriendelijk. Je legde hem uit in wat voor situatie je nu zat en of hij je kon helpen. "Ja hoor, graag zelfs." Antwoordde hij. "Ik kajje de weg wel wijzen als je dawil." Hij wees naar je krukken. "Jijben niezo snel met die dingen en ik ook niet dus dascheelt." Zijn gezicht trok zich in een rimpelige grimas. Je knikte dankbaar en lachte even naar hem. "Dankuwel, meneer!"