108. Finally lost it!

Daar kwam dan eindelijk het ziekenhuis in zicht. "Ik zet je hier af." Zei Taylor. "Heel erg bedankt voor het brengen!" Riep je blij. "Verder red ik het zelf wel, denk ik zo.” Je gaf hem een kus en hij vertrok naar de repetities. Een momentje wist je even niet wat te doen. Je staarde even naar de mensen die de schuifdeuren door liepen en het ziekenhuis binnendrongen. Je schudde je hoofd en rolde jezelf voort door de schuifdeuren. Bij de inmiddels bekende balie aangekomen, gaf je je naam op. "Ik kom voor mijn rolstoel. Ik zou er uit mogen vandaag." Gaf je de vrouw achter de balie mee. Zij zocht je naam op op een lijstje en knikte. "Ja, dat klopt. Kom maar even mee." Ze liep voor je uit en jij rolde haar achterna. Toen ze halt hield bij een groene deur, sloeg je hart even over. Je mocht uit die kloterolstoel, eindelijk! "Hier is het." Ze klopte op de deur en er kwam een knappe dokter tevoorschijn. "Dokter Evans zal je verder helpen." Je grinnikte even. Dokter Evans, wat een lol. Dokter Evans nam je rolstoel bij de handvatten en leidde je naar binnen. Eerst onderzocht hij het gips en daarna sneed hij het open. Er moest immers nieuw gips omheen, anders ging het niet werken. Daarbij, het begon nu al ontzettend te stinken van al dat zweet dat eronder zat. "Dat ziet er goed uit, dame." Zei dokter Evans vriendelijk. Je glimlachte. "Dat is fijn, dokter."

Nadat dokter Evans een nieuw gips op je been had gezet (een knalroze, want dat vond je stoer), was het tijd om de krukken uit te proberen. Dat ging nog niet zo gemakkelijk, je was niet zo handig met hinken op één been. Ook al hielpen de krukken, nog steeds was je bijna uit balans. Je bedankte de dokter en nam afscheid van hem. Nu moest je zelf naar de repetities zien te komen. Hopelijk had Taylor het goed geregeld met Géandro. Je wist niet zo goed wat je er van moest verwachten eigenlijk. Of het ging goed, of het ging finaal mis.