1. Verhuizen

Het ziekenhuis was een drama, ik kon niets doen. Met alles moest ik geholpen worden. Als mijn leven zo blijft doorgaan dan wil ik het niet meer. Als ik naar de wc moest werd ik opgetild en moest er iemand bij blijven, als ik rechtop wou zitten had ik hulp nodig. Hoe zou ik dit ooit gaan doen op school? Gisteren nadat ik wakker werd kwam de dokter ons nog even slecht nieuws vertellen, fijn. Mijn zusje heeft tijdens de operatie een hartaanval gekregen en is overleden. Dat betekent dat mijn enige familie Tia nog is. Tia is mijn allerliefste tante en mijn enige, maar Tia is niet echt een moeder figuur. Waarom moest ik dat ongeluk overleeft hebben? Ik kan dit gewoon niet! Als ik dood was geweest was ik gelukkiger dan nu. Morgen mag ik het ziekenhuis uit. Ik ga bij Tia wonen. Mijn tante is 30 jaar oud en ze woont in Forks, nog fijner. Ik ben er wel vaker geweest, het is er koud en nat en de zon zie je bijna nooit, geweldig.
De dokters hadden mijn kansen om te kunnen lopen vergroot, want in plaats van 1 jaar te wachten om erop te kunnen staan is dat nu een half jaar geworden. Het duurt nu juist 1 jaar tot ik echt kan lopen. Het minder leuke nieuws is dat door het ongeluk mijn astma erger is geworden. Daardoor moet ik voorzichtig aandoen.
Mijn tante blijft bij me vannacht, zodat we morgen meteen kunnen vertrekken. ‘Isla, ga maar slapen het is al laat’ zei Tia. Ik knikte en deed mijn ogen dicht en wachtte tot morgen. De nacht ging langzaam, te langzaam. Maar toen ik mijn ogen opendeed was het gelukkig al ochtend. Mijn rolstoel stond al naast het bed. Tia had er een gekocht zodra ze hoorde dat ik er een nodig had. Het waas geen elektrische maar eentje die je met je handen moest rollen, leuk. Ze had ook zo’n motor ding gekocht. Dan moest ik mijn rolstoel vastmaken aan die motor en dan ik gewoon weg. Ik wou liever zo’n rolstoel auto, maar die is duur en mijn tante heeft niet veel geld. Maarja, ik kon er mee naar school. O nee school, dat word pas een drama! Dan gaat iedereen me zielig aankijken en hebben ze medelijden met me, vreselijk. Dan komen ze allemaal bij je staan en doen alsof ze je vrienden zijn om te laten zien dat ze medelijden hebben, alsof ik daar wat aan heb! Ik heb alleen maar echte vrienden nodig, maar die zijn moeilijk te krijgen.
Mijn tante en ik rijden nu het ziekenhuis uit. Mijn rolstoel past in de kofferbak en Tia tilt mij voorin, nu gaan we op weg naar Forks, geweldig. Forks wordt mijn eigen persoonlijke hel.