Chapter 27: Detention

Wonder boven wonder vloog de dag voorbij. Voor ik het wist stond ik zuchtend met Harry voor het kantoortje van Omber. "Harry.." Hij keek me aan. "Ik ben bang." fluisterde ik met een perfecte pokerface. Hij schoot in de lach en porde me tussen mijn ribben. "Kom op, het is maar wat strafwerk." grinnikte hij. "Nou, hier gaan we dan.." zei ik terwijl ik op de deur klopte. "Binnen." zei Omber met haar hoge irritante stemmetje. Harry en ik wisselden nog snel een blik en stapte toen naar binnen. "Zit." was het volgende dat ze zei. We deden wat ze zei en gingen zitten op de roze stoeltjes die tegenover haar bureau stonden. Heel haar kantoor hing vol met bordjes. Op die bordjes stonden rondhupsende katjes. Het was om te kotsen, teveel schattigheid naar mijn zin. Op haar bureau stond een foto van haar met minister Droebel. Zelfs die man leek naast haar nog een supermodel. Ik vroeg me af hoe haar kledingkast eruit zag. Die hing vast vol met allemaal dezelfde afschuwelijke roze mantelpakjes, aangezien ze die op die foto aanhad en ook sinds ze hier op Zweinstein was. "Jullie moeten allebei 'Ik mag niet liegen.' schrijven." zei ze en ze gaf ons een papier en een veer. Er was geen inkt. "Professor, er is geen inkt.." zei ik en ze giechelde. "Je hebt geen inkt nodig." Blijkbaar had Harry ook een vraag. "Hoe vaak moeten we het opschrijven?" Daar had ik nog niet eens aan gedacht. "Tot de boodschap duidelijk is." giechelde ze weer. Jeetje, wat een giechel***. Ik ergerde me mateloos aan haar, dus ik besloot om maar snel van start te gaan. Ik pakte de veer en begon zo net mogelijk te schrijven. Misschien zou ze het beter vinden als ik net schreef. Na één keer het op te hebben geschreven begon mijn hand pijn te doen. Ik keek verward naar Harry. Ook hij zat over zijn hand te wrijven. Ik besloot het te negeren en schreef verder. M'n hand deed steeds meer pijn, maar ik beet hem weg. Deze pijn was niks in vergelijking met de pijn die mijn o-zo-mooie tattoo soms deed. Toen ik het nog een paar keer had geschreven wreef ik weer over mijn hand. Tot mijn grote schrik zag ik 'ik mag niet liegen' in mijn hand staan. Ik keek meteen naar Harry en ik zag hoe ook hij ongelovig naar zijn hand staarde. Omber, die heel de tijd naar haar poezelige poesjes bordjes had zitten kijken draaide zich om. "Ik denk dat de boodschap nu wel is doorgedrongen. Ga maar." giechelde ze en ik staarde haar vol ongeloof aan. Dit was gewoon een prehistorische martelmethode. Ik stond meteen op en gunde haar geen blik meer. Boos stampte ik het lokaal uit. Buiten het lokaal wachtte ik op Harry. Lang moest ik gelukkig niet wachten. "Jezus. Dat mens is geschift! Geschift zeg ik je!" gromde hij toen hij me buiten het lokaal zag staan. "Inderdaad. Ze is gek! Dit is gewoon verboden!" gromde ook ik boos. "We zouden naar Perkamentus moeten gaan hiermee." "Nee." antwoordde Harry. "Die heeft al genoeg aan zijn hoofd." Ik knikte begrijpend. "Je hebt gelijk."
Langzaam liepen we met z'n tweeën naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Zoals verwacht zaten Ron en Hermelien ons op te wachten. "En hoe was het?" grinnikte Ron. "Martelend. Letterlijk én figuurlijk." zuchtte ik. "Letterlijk?" vroeg Hermelien met een licht hysterische ondertoon in haar stem. Harry en ik staken op hetzelfde moment onze hand naar voren. Hermelien slaakte een gilletje van schrik en sloeg haar hand voor haar mond. "Maar dat is verboden! Dit moeten jullie melden aan Perkamentus!" gilde ze. "Sst Hermelien. En nee, die heeft wel iets anders aan zijn hoofd." zuchtte Harry. Ik knikte instemmend. "Maar dit is gewoon ziek." besloot Ron terwijl hij zijn hoofd schudde. Het zag er eigenlijk best grappig uit. Ik wreef nog een keer over mijn pijnlijke hand en zuchtte weer. "Ik ga naar bed." zei ik, denkend aan de afspraak van morgenochtend met Draco. "Ik ga mee." zei Hermelien en we liepen samen naar onze slaapzaal. De andere meiden, waar ik al superlang mee op een kamer lig maar nog steeds geen idee van heb hoe ze heten, lagen al in bed. We deden stilletjes onze pyjama's aan en lieten ons toen in bed glijden. "Trusten Hermelien." fluisterde ik en ze wenste mij hetzelfde toe.