Chapter 5.

FLASHBACK
Verward loop ik op het station in Londen. Waar moest ik ook alweer heen? vraag ik mezelf af terwijl ik om me heen kijk. De man, die zichzelf voorstelde als 'professor Perkamentus', had gezegd dat ik naar perron 93/4 moest. Ik kijk nogmaals om me heen. Ik zucht als ik na een paar minuten zoeken nog steeds het perron nog niet heb gevonden. Wat dom van me om in zo'n grap te trappen. Dit is vast een grap van een van de kinderen uit het weeshuis. Wedden dat ze ergens om de bocht staan om me uit te lachen? "We zijn er bijna Remus. Daar is perron 93/4 al." hoor ik een vrouw zeggen. Naast haar staat een jongen van mijn leeftijd. Hopend dat zij weten wat ik moet doen loop ik naar ze toe. "Ehm, hoi, ik hoorde jullie praten over 93/4, maar ik snap het niet helemaal." De jongen kijkt me vriendelijk aan en steekt dan zijn hand uit. "Ik ben Remus en maak je geen zorgen, wij helpen je wel." antwoord hij vrolijk en ik schud blij zijn hand. "Ik ben Rose. Dank je wel." zeg ik en ik bloos een beetje. "Kom jongens, we moeten niet te laat komen." zegt de vrouw die denk ik Remus' moeder is. Remus zwaait en rent dan door de muur heen. Verdwaasd kijk ernaar. Moest ik door een muur heen? "Hup, hup. Ren maar als je het eng vind." glimlacht de vrouw naar me. Ik haal diep adem en ren dan richting de muur met mijn karretje. Op het moment dat ik eigenlijk de klap moet voelen sta ik aan de andere kant van de muur. Ik kijk bewonderend om me heen. Een prachtig station begroet me. De prachtige rode trein valt me meteen op. Heel anders dan de andere treinen op het station. Ik glimlach breed. "Kom Rose! Laten we een coupé gaan zoeken." roept Remus me toe vanaf een eindje. Blij loop ik naar hem toe en samen stappen we de trein in. We zoeken een tijdje rond in de trein, maar er zijn geen lege coupés meer. In één coupé zitten niet zoveel mensen, dus besluiten Remus en ik om daar bij te gaan zitten. Ik wil net op de deur kloppen als deze openvliegt. Een jongen met lang zwart vettig haar stormt boos de coupé uit. Remus kijkt me even vragend aan en ik haal m'n schouders op. "Ehm, is het goed als wij bij jullie komen zitten? De rest zit vol." zegt Remus om de ongemakkelijke stilte te doorbreken. "Is goed hoor." antwoord een meisje. Ze ziet er lief uit. "Dank je." zeg ik terwijl Remus en ik naar binnen stappen. Ik ga naast het meisje zitten en Remus naast de twee andere jongens die in de coupé zitten. "Ik ben Lilly en dat zijn James en Sirius." zegt Lilly tegen ons. "Ik ben Remus en dat is Rose." antwoordt Remus. We praten een tijdje en het klikt echt. "Dus, in welke afdeling willen jullie komen?" vraagt James aan ons. "Griffoendor." zeggen Lilly en Remus tegelijkertijd. Griffoendor, dat is de afdeling van moed en trouwheid. "Ik ook." zeg ik. "Gaaf, ik wil ook in Griffoendor." zegt James. "En jij Sirius?" vraagt hij. Sirius zucht. "Heel mijn familie heeft in Zwadderich gezeten." "En je leek me wel zo'n aardige jongen." zegt James. Ik kijk hem ook verbaasd aan. "Maar dat maakt toch niks uit, misschien ben jij wel anders dan de rest van je familie." zeg ik om hem gerust te stellen en hij kijkt me dankbaar aan. Een lange tijd om het erover te hebben, hebben we niet. "Kijk jongens! Daar is Zweinstein." gilt Lilly en ik kijk uit het raam. Door het raam zie ik de mooiste plek die ik ooit heb gezien. Het kasteel is immens groot en uit elk raam komt een fel licht. "Wauw.."