3.2 The truth...

Shayenne p.o.v

Ik nam een hap adem, dit zal vast hard aankomen voor ze maar ik moet het zeker weten. ‘Zijn jullie die twee jongens die geliefd en veranderd waren door.. Katherine?’ toen ik haar naam zei hielden ze allebei hun adem in. Stefan was de eerste die zijn stem terug vond. ‘Ja..dat waren wij, maar hoe weet je dat?’ vroeg Stefan niet-begrijpend. ‘Ik was een goeie vriendin van Katherine, ze had het ooit in een brief geschreven dat ze jullie ging veranderen enzo en ze had me ook eens een foto gestuurd, maar ik dacht al dat ik jouw herkende’ zei ik. Ik zag dat Elena een beetje wit zag. ‘Elena gaat het wel?’ vroeg ik bezorgd. Ze knikte en zei ‘Het is gewoon…, weetikveel een beetje raar’. Ik knikte en zei ‘Ik begrijp het, het is altijd raar’. ‘Euhm heb je nog iets gehoord van haar?’ vroeg Damon. ‘De laatste tijd niet meer maar de laatste keer dat ik haar een brief stuurde vroeg ik of ze jullie terug ging zoeken en ze zei dat ze haar wraak wilde, ik denk zelf dat ik die brief nog heb, excuseer’ zei ik en wilde net op staan maar Damon nam mijn pols vast. Ik keek hem vragend aan ‘Zou ik meemogen?’ vroeg hij, hij hield nog van der dat is echt erg, dat hij niet door heeft dat ze hem gebruikte. Ik knikte dan maar, Stefan wilde niet mee, hij zei dat hij Elena maar mee ging nemen terug naar huis en dat hij wel morgen nog eens op bezoek komt, dus zo bleef ik alleen achter met Damon. Ik liep de trap op, waar heb ik dat toch gelaten? Ik liep de ontwerpstudio binnen, ik denk dat die doos hier ergens moet staan. Ik zag hem ergens in een hoek staan samen met een paar andere dozen. Damon keek een beetje rond, ik nam de doos en zet hem op een tafel die daar stond. Ik begon te zoeken, hopelijk heb ik die brief nog. Er lagen echt superveel brieven van Katherine in en zelfs een paar van Pearl. ‘Je bent echt goed’ hoorde ik Damon fluisteren. Ik keek op en zag dat hij keek naar ontwerpen. Ik grinnikte en zei ‘Bedankt’. Ik begon verder te zoeken, na een tijdje vond ik hem nog steeds niet. ‘Wat is dit?’ vroeg Damon plots. Ik keek op en zag dat hij een ontwerp vasthad van een sieraad. Ik liep naar hem toe en bekeek het ontwerp, het was mijn piercing. ‘Je weet toch dat vampiers niet in het zonlicht kunnen komen zonder lapis lazuli?’ vroeg ik. Hij hief zijn hand op en ik zag dat er een ring met lapis lazuli om zijn ringvinger zat ‘Ja dat weet ik’ zei hij. ‘Wel, ik ontwerp sieraden voor me waar een lapis lazuli inzit’ zei ik. ‘Maar wat is dit? Dit is geen ring of ketting’ vroeg hij. Ik trok mijn topje wat omhoog zodat hij het zou zien ‘Het is een piercing met lapis lazuli’ zei ik. Ik zag dat hij naar mijn buik aan het kijken was. Ik trok mijn topje weer goed en liep terug naar de doos. Ik begon verder te zoeken, en toen eindelijk vond ik de brief ‘Damon, ik heb hem gevonden’ zei ik. Hij kwam naar me toe, ik opende de envelop en haalde de brief eruit. Ik gaf het aan hem, ik weet nog precies hoe koud en wraakzuchtig de brief had gevoeld toen ik hem had geopend.