Fourty-eight

Geschrokken kijk ik weer naar Maritt die naar adem loopt te happen terwijl ze naar het schermpje van haar mobiel kijkt. Heeft ze weer last van haar zij of is er een erg smsjes ofzo? Ik ren op haar af en pak haar weer beet, net als daarnet. "Rustig maar Maritt." fluister ik in haar oor. Ik voel en hoor dat ze weer wat rustiger ademt, en samen lopen we naar mijn bed. Ze gaat rustig zitten en stopt haar mobiel weg. "Had je weer last van je zij?" vraag ik behulpzaam maar ze schudt met haar hoofd. "Was het het.. smsje?" vraag ik dan een beetje twijfelend. Misschien wil ze er wel helemaal niks over zeggen. Ik zie dat ze knikt en een traan loopt over haar wang. "Maritt.. Is er iets aan de hand? Van wie was dat smsje..?" Snikkend laat ze zich in mijn armen vallen en huilt met lange halen bij me uit. "Stil maar. Ik ben er voor je." fluister ik weer, en ze gaat weer rechtop zitten. "Ik weet niet of ik het je kan vertellen.. Het smsje heeft ook een beetje met jou te maken deze keer en en.. Ik wil niet dat je je zorgen gaat maken om mij ofzo.." Brengt ze eruit, en dan beginnen de tranen weer te rollen. Ze laat haar hoofd in haar handen zakken en snikt zachtjes. Ik verschuif wat dichter naar haar toe een wrijf zachtjes over haar rug. "Je kan het me vertellen. Ik zal je helpen, door alles heen. Vertel het me maar gewoon, als je het wilt." zeg ik lief, en als ze tot rust is gekomen begint ze met vertellen over de smsjes.