Why me? And what am I suppose to do with you? 16

'Ja?' Vraag ik terwijl hij voor mij staat en mij streng aankijkt. 'Kom op Adam! Ze vroeg er overduidelijk naar!' 'Je zit nog niet eens hier op school en je bent al bezig met het voor jezelf, en voor mij, aan het verpesten!' Roept hij terug. 'Hey, man. Ze verdiende het echt, misschien dat het nu eens tot haar kop doordringt dat ik haar vriend niet meer ben.' Grijnst Vincent die er tussen komt. Adam geeft me een vernietigende blik die ik beantwoord met een dodelijkere blik. 'Ik ben weg hier, ik hoef niet ergens te zijn waar jij bent en mijn avond verpest.' Sis ik en loop weg van de jongens, naar de bank waar mijn broekje en topje liggen. Snel trek ik deze aan en ren weg van het huis terwijl ik Ramon's stem duidelijk kan horen schreeuwen dat ik niet moet weg gaan. Het kan mij geen bal schelen wat ze roepen, zolang ik nu maar niet in de buurt ben van Adam.

'Wat doe hier nog zo laat?' Ik kijk op naar de auto die nu langzaam langs me rijdt. 'Kan ik ook aan jou vragen.' Snuif ik naar Bryson en merk de pijn aan mijn voeten nu goed. God, waarom was ik ook al weer weg gelopen daar? Ik heb er natuurlijk ook weer niet bij stil gestaan dat het een heel eind van ons huis is. 'Wil je een lift naar huis?' Vanuit mijn ooghoeken kijk ik hem argwanend aan. Moest ik het doen? De woorden van Alice hangen in mijn hoofd. Wat nou als hij haar echt heeft vermoord? Beide stoppen we, ik met lopen, hij met rijden. Een zucht glipt over mijn lippen. 'Ik ken Jack, dus ik weet waar hij nu woont. Kom stap ik dan breng ik je naar huis.' Even aarzel ik maar stap dan toch in. De grijns van Bryson geeft me een rilling over mijn ruggengraat en besluit om zo dicht mogelijk tegen de deur aan te gaan zitten.

Snel stap ik uit en werp een snelle 'Dank je' over mijn schouder waarna ik naar binnen ren. De hele weg naar huis toe heb ik me ongemakkelijk gevoeld. Bryson's woorden dringen niet tot me door en ik sla de voordeur achter me dicht. Hijgend druk ik me tegen de deur aan en hoor mijn moeder naar de hal komen. Vlug trek ik alles goed en probeer om normaal ritme te ademen. 'Allis?' 'Hoi, mam.' Glimlach ik naar haar en druk een kus op haar wang. 'Adam en ik hebben een klein conflict gehad, dus ben ik naar huis gekomen. Die jongen van dat strand restaurant heeft me uiteindelijk naar huis gebracht.' Zeg ik terwijl ik langs de woonkamer loop. Ik schenk een glimlach naar Jackson die terug glimlacht maar ik zie er een andere emotie door heen. Hij vertrouwt die Bryson ook niet. 'Ik ben naar boven, ben moe.' Deel ik mee en ren snel naar boven waar ik me op mijn kamer op mijn bed laat vallen. 'Jesse?' In een seconde verschijnt hij langs me op bed. 'Die jongen, wie is dat?' 'Bryson...' Zucht ik en kijk naar Jesse. 'Blijf uit zijn buurt.' Zijn stem klinkt streng. Is hij jaloers? 'Waarom?' Mompel ik en merk dat ik het koud begin te krijgen. 'Hij is niet zoals je misschien denkt, hij is gevaarlijk.' Ik schiet overeind en kijk Jesse aan. Heeft Alice gelijk?!