Hoofdstuk 3

‘Je moet niet zeuren, je hebt tenminste hier nog een bed, wat loop ruimte en een douche. Het had ook anders voor je kunnen zijn. En om op je vraag te antwoorden, je hebt special krachten. Het zit in je gen. Dat zal je vast nog wel gaan merken binnenkort.’ Zegt Caspar. Hij geeft me ook nog een rolletje met koekjes en mijn ipod. Yes! Eten en mijn ipod.
'Waarom gingen jullie me ontvoeren? Dat heeft toch geen nut. En trouwens, ík? Speciale krachten. Dat gedeelte snap ik niet,' zeg ik fronsend. Ik denk even na, en neem een hap van een koekje. Fijn. Hier kan ik echt wel een avond van leven. 'Trouwens, dat gaat de natuurwetten te boven. Het is genetisch onmogelijk. Ik heb daar geen gen voor. Er bestaat niet eens een gen voor krachten.’ Zeg ik nonchalant. Hij haalt zijn schouders op.
'Alles op z'n tijd,' zegt hij rustig. Het kalmeert me een beetje. Hij loopt de kamer weer uit. Waarschijnlijk naar boven, aangezien ik in een kelder zit. Ik word weer wat ongeruster zodra hij weg is. Ik neem nog een koekje. 'Natuurlijk. Een gen voor speciale krachten. Die gozer heeft te veel films gezien. Koekkoek.' zeg ik, terwijl ik met mijn vinger een beweging maak dat "Gestoord" betekend. Ik loop weer naar het raam, en kijk er door heen. Fijn. De zon gaat onder. Maar.. NEE! 'IK HEB GEEN OPLADER!' roep ik uit. Ik meen boven wat gelach te horen, maar negeer het. Ik trek aan de tralies, tot ik bij de muur op hang. Ze geven niks mee. Misschien nieuw? Ik ga zuchtend zitten op het bed. Het oude, stinkende, gore bed. Ik zucht diep. Zou ik hier altijd zitten? Tot ik langzaam van ouderdom weg rot, zeker. Ik neem even goed adem, en sta op. Ik pak het bureau - dat helemaal niet zo zwaar was - en til die op. Ik ren ermee naar de deur, en gooi hem er tegen aan. De deur kraakt, maar geeft niet mee. Hardnekkige deur. Ik wil het nog eens proberen.