~4

Ik veeg mijn lange rode haren uit de weg, als ik mijn koud geworden starbucks beker de prullenbak ingooi, Om vervolgens weer terug naar de woonkamer te lopen waar mijn tweede pleegbroer zit.Ik heb wel het gevoel dat hij me bekend voorkomt, maar waarvan weet ik helaas niet meer. Waarschijnlijk heb ik hem voor mijn 'ongeluk' een keer voorbij zien lopen op straat of zo.
Aan de koffietafel zit mijn pleegmoeder te glinsteren van blijdschap door dit onverwachte bezoek. Ze had niet verwacht dat haar zoon in de meivakantie terug zou komen naar Seattle, aangezien hij studeert aan the New york Acadamie of Art.
Fijn nog zo een talentvol persoon, en wat kan ik? helemaal niets.
Behalve een peetje op de piano in de hobbykamer timmeren.
In de paar seconden die het duurt om naar de woonkamer te lopen, besluit ik het familie momentje niet te verpesten en mijn getimmer een beetje bij te werken.
Geruisloos stap ik de hobbykamer in zoals ik al vele keren eerder heb gedaan, ik laat mij zakken op het fluwelen piano krukje, en strek mijn vingers om ze op de begintoetsen te leggen. Dan begin ik met spelen, het is niet zo dat ik extreem goed ben, maar achter de piano zitten helpt gewoon met mijn hoofd leegmaken van alle zorgen. Na een aantal minuten naar de klanken geluisterd te hebben van het lied, schrik ik ,alweer, op.
Ditmaal van geklap uit de deuropening.
Nadat ik mij overeind heb gehesen, en weer op de pianostoel zit, kijk ik opzij naar degene die er staat.
Ethan natuurlijk, wie niet.
"Je bent echt goed, wist je dat?" Zegt hij terwijl hij de kamer in komt lopen.
Ik mompel iets onverstaanbaar wat op een 'Jaja' moest lijken, en loop dan vlak langs hem heen de kamer uit.