Spijt

De volgende dag op school vond Alex de weg naar zijn klas niet. dat was te zien aan zijn bewegingen die hij maakte. Met een beteuterd gezicht kwam hij naast me staan op de parking.
‘April...?’ vroeg hij beschaamt. ‘Ik vind de weg niet…’
Ik glimlachte. ‘Wist ik wel. Volg me.’ Met tegenzin wandelde ik met ‘m naast mijn zij naar het wiskundelokaal. Het irriteerde me dat iedereen hem als gekken aankeek.
‘Hier is het.’ Zuchtte ik. Alex keek naar zijn plan die hij had gekregen van school.
‘Aja, je hebt gelijk.’ Zei hij stil en bekeek het plan nog eens goed.
Met een bedrukt gezicht haalde ik mijn schouders op en wandelde weg naar mijn eigen lokaal wiskunde.
‘Wacht!’ riep hij en even dacht ik dat hij zijn excuses zou aanbieden van de dag ervoor. – Hij had me niet eens bedank, of zelfs eens vriendelijk geknikt – maar nee, natuurlijk niet.
‘Weet jij aardrijkskunde zijn?’ vroeg hij en hief zijn hoofd op met een vragend gezicht erop.
‘Einde van de hal.’ Ik haalde mijn schouders op en wandelde verder.
‘Bedankt April.’ Hoorde ik nog. Ik negeerde het.