O.O6

Joh, ik had in Los Angeles nog nooit zoiets gezien. Daarom wandelde ik nu, steevast op een van de winkelstraatjes van Atlanta. Op mijn zwakke slippertjes, terwijl mijn blackberry in mijn hand lag. Hoewel ik bijna geen berichtjes had, was het wel altijd een veilig gevoel om hem vlakbij me te hebben. Ik weet niet waarom.
Het zonnetje scheen fel en zorgde ervoor dat het losse shirtje wat ik aanhad, het toch wel iets warm maakte. Mijn slippers maakte zacht geluid op de stoep en ik genoot van alle mensen om me heen. Mensen, die langs het kleine strandje een wandeling maakte met de hond, kleine kindjes die huilde tot ze een ijsje mochten uitkiezen bij de ijskar en jeugd die rondhing en probeerde uit te vissen waar ze het beste kattenkwaad konden uithalen, zonder dat ze betrapt zou worden.
Doordat ik een beetje afgeleid werd door de omgeving, had ik niet door dat ik op gelijke lijn liep met een jongen, die duidelijk haast had. Hierdoor knalde we op elkaar en belandde mijn blackberry met een knal op de grond. Even staarde ik geschokt naar de jongen, maar bukte snel om het arme apparaat van de grond te vissen.
‘Het spijt me heel erg. Werkt hij nog?’ Ik drukte een paar knopjes in en haalde opgelucht adem toen het apparaatje gewoon het scherm liet zien. Ik knikte en keek de jongen even aan. Mijn ogen werden langzaam groot, toen ik besefte wie voor mijn neus stond. Nog voordat ik mijn mond kon openen om gigantisch te gillen, drukte hij zijn vinger al tegen mijn lippen.
‘Please, niet gillen of mijn naam schreeuwen. Ik ben al zo’n beetje ongezien voorbij het drukste gedeelte gekomen. Please spaar me.’ Ik knikte meteen, maar keek hem wel vragend aan. Ik zag de nieuwsgierigheid in zijn ogen en besloot hem maar te verlossen. Ik toverde een watervaste stift uit mijn broekzak en drukte die langzaam in zijn richting.
‘Zou je alsjeblieft op mijn arm, willen signeren?’ vroeg ik hem nu en hij grijnsde. Terwijl zijn ogen vol vragen stonden, plaatste hij de stift langzaam op mijn arm en probeerde zijn handtekening een beetje netjes te plaatsen.
‘Vraag maar.’ Vroeg ik hem lachend, terwijl ik hem even aankeek in zijn ogen. Zijn bruine prachtige ogen keken me geamuseerd aan en zijn verhelderende glimlach maakte het plaatje af. Ik durfde het niet graag toe te geven, maar zijn gezicht was gewoon prachtig. Het was zo’n prachtig knijp-gezichtje. Als je begrijpt wat ik bedoel..
‘Je ziet er niet echt uit als een fan van mij, zeg maar, maar dan ook, ik heb veel verschillende soorten fans en-.’ Ik keek hem lachend en geamuseerd aan en hij had het door. ‘Ik praat teveel. Duidelijk. Zullen we even langs Pinkberry? Ik ben je een ijsje verschuldigd, omdat ik tegen je aanbotste. Alsjeblieft?’
Haha, deze jongen wist mijn zwakke plek nu al. Go Justin, go Justin. Ik knikte en hij grijnsde vrolijk. ‘Maar had je niet een plek om naar toe te gaan? Bijvoorbeeld naar Caitlin’s barbeque?’
Hij keek me even aan. Volgens mij had hij het gevoel alsof ik kon gedachten lezen ofzo. ‘Hoe weet jij dat?’


--
sorry dat jullie moesten wachten! .
xoxox