004~

Cesc Fabregas

18 maart 2009

Ik voelde langzaam tranen over mijn wangen stromen. “Het spijt me meneer Fabregas, maar het is echt de beste oplossing.” Zei de dokter. Ik keek door mijn tranen heen de dokter aan. “De beste oplossing is om de stekker eruit te trekken?” Vroeg ik verbaasd en ik veegde een paar tranen weg. “Ze zal nooit voor honderd procent uit de coma ontwaken, als dat al gebeurd.” Zei hij. “Hoe weet u dat nou? Ieder mens is uniek, dus waarom zou het niet kunnen?” Snikte Rose. “Maar het is vrijwel onmogelijk. Jullie wensen Nia toch geen beperkingen in haar leven toe?” zei hij. “Je weet niet hoe ze eruit komt. Dit is onze keuze en de stekker gaat er niet uit.” Zei Rose. “Ja maar.” Begon de dokter. “Nee niks ja maar. We hebben al langer hier over na gedacht en we weten de consequenties. Maar dit is onze keuze en wij laten Nia in de staat die ze nu is.” Zei Rose boos. “Hoe bedoel je we hebben hier al langer over na gedacht?” Vroeg de dokter verbaas. “Wat denkt u nou? Dat we in deze drie jaar als levenloze mensen hebben rondgelopen? Dat we ons nooit afvroegen of het misschien het beste was om de stekker eruit te halen? Wij weten wat we doen, dus accepteer deze keuze. We laten Nia leven, of ze nou in coma ligt of niet. En als ze doodgaat, gaat ze door een natuurlijke dood en niet omdat er een stelletje stomme mensen in een ziekenhuis de stekker eruit willen trekken.” Zei Rose. “Oke, uw mening is duidelijk.” Zei de dokter en hij liep de kamer uit. “Reageerde ik te overdreven?” Vroeg Rose zacht. Ik keek haar met een glimlach aan. “Nee, het was perfect.” Fluisterde ik en ik pakte haar hand vast. Ik drukte zachtjes een kus op haar voorhoofd. Ik zou niet weten wat ik zonder Rose moet.

Nia Fabregas

Ik hoorde allemaal verschillende mensen praten. Ik probeerde wat te zeggen maar het leek alsof mijn mond op slot zat. Waarom kan ik niet praten? Ik wou mijn hand op steken om te laten zien dat ik er ben, maar ik kon ook niks bewegen. Wat is hier aan de hand? Waar ben ik? Ik concentreerde me op de omgeving, op de geluiden om me heen. “Wat denkt u nou? Dat we in deze drie jaar als levenloze mensen hebben rondgelopen? Dat we ons nooit afvroegen of het misschien het beste was om de stekker eruit te halen? Wij weten wat we doen, dus accepteer deze keuze. We laten Nia leven, of ze nou in coma ligt of niet. En als ze doodgaat, gaat ze door een natuurlijke dood en niet omdat er een stelletje stomme mensen in een ziekenhuis de stekker eruit willen trekken.” Hoorde ik iemand zeggen. De stem kwam me zo bekend voormaar ik kon het niet plaatsen. Wacht, coma? Lig ik in coma? Ik probeerde me weer te concentreren op de geluiden en ik voelde hoe ik langzaam aan weer in een zwart gat viel.