39. The other diner party

Het eten was heerlijk en is sta met Elena in de keuken af te wassen.
‘Heb je het naar je zin bij Stefan en Damon?’ Vraag Damon. Haar vraag klinkt oprecht, ik vraag me af of ze tegen iedereen zo aardig is.
Ik knik. ‘Ja, Damon is erg aardig.’ Zeg ik met een glimlach. Ze kijkt lichtelijk verbaasd. ‘Wat is er?’
Ze lacht een beetje. ‘De meeste mensen zouden Damon niet als “aardig” beschrijven. Maar ik begrijp wat je bedoeld.’
Ik glimlach. ‘Bedankt dat je ons uitnodigde.’
Ze haalt haar schouders op. ‘Ik wilde zelf ook wel eens weten wie nou de mysterieuze Jasey was.’
Ik schiet in de lach. ‘Zo mysterieus ben ik niet hoor. Maar het was wel goed om even te ontspannen met alles wat er aan de hand is.’
Ze knikt. ‘Ik ken het.’ Ze wacht even. ‘Maar laten we het vanavond het niet over onze problemen hebben. Ontspanning.’
‘Precies.’
Als we klaar zijn met de afwas, keren we terug naar de woonkamer. Damon zit op de bank en draait zich half om, als we binnenkomen. ‘Jasey, je telefoon ging net.’
Ik kijk hem bedenkelijk aan. ‘Wie belde er?’
Damon kijkt naar het schermpje. ‘Jules, Jules en… Jules.’
Ik rol met mijn ogen. ‘Nu even niet hoor.’
Damon trekt een scheve glimlach. ‘Dat dacht ik al. Daarom heb ik haar fijn genegeerd.’
Elena kijkt me een beetje bezorgd aan. ‘Dé Jules?’
Ik knik en besluit dan het hele verhaal te vertellen. Niet het gedeelte van Alex, dat gaat haar niet aan. Niet alle details ten minste. Misschien vertel ik het haar nog wel eens als ik weet dat ik haar kan vertrouwen. Maar alles over Valerie en Evan en Jules. Dat mag ze weten.
Elena zit stil op de bank en luistert naar mijn verhaal. Af en toe verschijnt er even een bedenkelijke blik op haar gezicht, maar ze zegt niet.
Het verbaasd me hoe ze sommige mensen lijkt te kennen en zodra ik klaar ben met mijn verhaal besluit ik het te vragen.
‘Hoe ken jij al die mensen?’
Damon kucht even en Stefan kijkt snel naar buiten. Ik kijk met een opgetrokken wenkbrauw naar Elena, die duidelijk twijfelt of ze het moet vertellen.
‘Je kunt me vertrouwen.’ Zeg ik bemoedigend.
‘Ik ben…’ Ze bijt even op haar lip. ‘Ik ben de dubbelganger, die ze zoeken.’
Ik denk even na. ‘Dus daarom lijk je zo op Katherine?’ Ze knikt. ‘Het spijt me echt verschrikkelijk hoe ik de eerste keer tegen je uitviel, maar ik dacht echt…’
Ze glimlacht. ‘Dat geeft niet, het is me vaker overkomen.’ Dan kijkt ze even bedenkelijk voor zich uit. ‘Ik begrijp alleen één ding niet. Als je familie nog in Florida woont, de mensen van wie je advies wilde daar zijn en je ex is je hier gevolgd…’ Ze haalt even adem. En ik denk hard na, omdat ik al weet wat ze gaat vragen. ‘Waarom ben je dan nog in Mystic Falls?’ Gaat Elena verder.
Ik zie Damon vanuit zijn ooghoeken nieuwsgierig hierheen kijken en ik weet zeker dat hij meeluistert.
Ik haal mijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Het is een soort instinct, iets vertelt me dat ik hier moet blijven, al weet ik niet wat dat precies is. En ook met Valerie die hier ineens opdook, lijkt het me niet handig om ineens te vertrekken.’
‘Yeah, she’s one scary bitch…’ Zegt Damon. ‘Ehh… Witch.’
Ik schiet in de lach. Damon ploft naast me op de bank.
‘Ik ben blij dat je blijft. Zonder jou zou het heel saai worden in huis.’
‘Hoe dat zo?’ Vraagt Stefan, quasi beledigd.
Een scheve grijns verschijnt op Damons gezicht. ‘Kom op Stefan, je kent je reputatie.’ Zegt hij met een knipoog naar Elena en mij.