30

Scarlett Drews

Een uurtje later kwamen we lachend, hand in hand de kamer binnen strompelen. We waren de hele tijd verstrengelt geweest in een passionele zoen, onder de volle maan, daarna hadden we nog gewoon wat gepraat, en toen was Fernando in slaap gevallen. En omdat ik het zo zielig vond om hem wakker te maken, was ik stug blijven liggen, ik had er even overna gedacht hem in te graven, maar dat leek me niet zo aardig. Een half uur later was hij wakkergeworden en had hij duizend maal zijn excuus aangeboden, waarop ik duizend keer had gezegd dat het niks uit maakte.
Ik wierp een blik op de klok in de grote hotel kamer, het was half 2 's nachts, en ik was dood op. Mijn hoofd bonkte lichtjes, iets waar de dokters in het ziekenhuis voor hadden gewaarschuwd. Ik keek even om me heen en zag Fernando richting de badkamer lopen. Ik haalde diep adem, nog steeds onder de indruk wat ik vanavond had gedaan, ik had toegegeven aan mijn gevoelens, naar mijn hart geluisterd, en het voelde zéker niet verkeerd. Ik kon niet wachten om het morgen te bespreken met Trace. Ik ging opzoek naar 'onze' kamer, ik opende een grote witte deur die vloeiend open ging, rustig stapte ik naar binnen en ik glimlachte breed. Een groot wit king-size waterbed vulde de grote lichte ruimte. Heupelend liep ik ernaartoe en liet ik me met een plof op het bed vallen, heerlijk. Ik sloot mijn ogen en genoot. Ondertussen kwam er een misselijkmakend gevoel opspelen en zette ik me gelijk recht op, een golf van misselijkheid stroomde door mijn keel. Wauw, ondertussen begon het te duizelen voor me ogen en voelde ik hoe mijn hoofd begon te dreunen. Ik moest een aspirine halen. Rustig duwde ik me omhoog en schopte ik, zo goed als het kon, mijn teenslippers uit. Toen vervolgde ik rustig mijn weg richting de keuken en vulde ik een glaasje met water, ondertussen kneep ik het aanrecht zowat fijn. Ik trok een van de laatjes open en ging opzoek naar een aspirine. "Aspirine..Aspirine.." Mompelde ik zacht, niet wetend dat Fernando alweer binnen was gekomen. Ik tolde op mijn benen en viel wat opzij, ik dacht dat ik zo tegen de grond aan zou storten, maar ik werd opgevangen door 2 armen. "Scarlett? Gaat het wel?" Vroeg zijn bezorgde stem, hij draaide me naar zich toe. "N-n-nee-ee.." Stammelde ik zacht, en ik keek hem aan. "Ik zie het, waar ben je naar opzoek?" Zijn blik ging van mij naar het aanrecht. "A-a-spirinee.." Mompelde ik zacht. Hij glimlachte eventjes en ik binnen 2 tellen lag ik in zijn armen, waardoor ik nog lichter in mijn hoofd werd. "N-ni-et-t z-z-zoo s-s-s-s-snel beweg-gen.." Mompelde ik zacht, terwijl ik mijn ogen sloot, rottige hersenschudding. "Sorry.." Fluisterde zijn stem oprecht in mij oor, zo voorzichtig mogelijk verplaaste hij zich richting onze slaapkamer, waarna hij mij neerlegde op het waterbed. Ik opende mijn ogen even om hem te bedanken, pas nu viel het me op dat hij alleen maar een boxer aanhad. Veel tijd om ernaar te kijken had ik niet want er ging alweer een felle steek door mijn hoofd heen. En ik kreunde luidruchtig. "Ik ga even een aspirine halen..." Fluisterde hij zacht, en verliet de kamer. Of hij daarna weer was gekomen wist ik niet, want voordat ik het wist werd het zwart voor mijn ogen en belande ik in een zwarte, duistere wereld...

De wind suisde door mijn lange blonde krullende haren, een donker aangeklede man staarde me recht in de ogen. Hij had een enge uitdrukking, zijn ogen fonkelden gevaarlijk, en hij was opmerkelijk wit, witter dan normaal. Ik knipperde verward met mijn ogen, waarop hij een stap dichterbij zette. "Hallo.." Zei hij zacht, zijn stem was prachtig, en hij legde een hand op mijn arm. "Wees niet bang.." Zei hij weer met zijn enorm mooie stem, ik werd erdoor verdoofd. Eigenlijk wou ik schreeuwen, ik wou Fernando schreeuwen om hulp, maar en kwam niks uit mijn keel, het leek alsof hij was dichtgeknepen. Het duizelde voor mijn ogen toen hij op dreigende toon zei: "Ik doe je niks, ik eet je alleen, heel, heel, heeeel langzaam op, ik beloof dat het geen pijn doet.." Mijn benen waren als kauwgom en reageerden niet op hetgene wat ik van ze vroeg. Mijn hoofd bonkte onrustig en de man kwam steeds dichterbij, hij had een enorm groote vork vast in linker hand en een even groot mes vast in zijn andere hand. Beelden van vroeger flisten voorbij, ik op mijn eerste fietsje, ik kon net fietsen mijn vader was zó blij geweest dat hij een levensgrote teletubbie had gekocht. En niet zomaar een, het was Poo, mijn lievelings teletubbie. Tranen stroomden plots over mijn wangen, en ik sloot langzaam mijn ogen, om de dood tegemoet te gaan. Nét toen hij zijn grote vork in mijn lichaam wou zetten werd ik opgepakt door 2 warme en gespierde armen, diegene die mij optilde fluisterde kalme woordjes in mijn oor en hij streek door mijn blonde krullen heen. Toen ik mijn ogen opende zag ik 2 bruine ogen, die me een veilig gevoel veroorzaakte. "Ssst, Scarlett, het is goed.." Fluisterde zijn stem, vol emotie..

Ruw werd ik wakker, banend in het zweet. Ik snakte naar adem en toen ik me ruw overeind drukte, gleden er 2 armen van mij af, en tolde het beeld voor mijn ogen, met een plof viel ik terug in Fernando's armen, het was maar een droom...het was maar een droom...