002

Samen met mijn vriendje, Sam, loop ik het schoolgebouw in. vandaag waren de laatste examens. Over een paar minuten begon mijn examen biologie. Tot dus ver ging het best goed voor mijn gevoel. Zonder iets te zeggen loopt Sam naar zijn vrienden en loopt met hun het lokaal in. hij doet zo raar de laatste tijd. Alsof hij me niet meer ziet staan. Maria zei dat ik dingen verbeelde. Hopelijk heeft ze gelijk. Ik loop het lokaal in en ga op het lege plaatsje naast Sam zitten. Hij glimlacht kort en kijkt naar Ashley die het lokaal in komt. Ze was een levende barbiepop. Geen idee wat mensen zo leuk aan haar vonden. Je kon niet eens zien of ze glimlachte of niet. Met overdreven wiegende heupen loopt ze naar ons toe en gaat voor Sam zitten. Even zag ik een twinkeling in haar ogen als de hare met die van Sam kruizen. Wtf? Ik schud mijn hoofd en probeer aan de biologie examen te denken. De leraar kwam het lokaal in met een stapeltje papieren in zijn handen. De laatste examen ging beginnen. Niet te geloven!! Ik kijk het lokaal en zie overal gekwelde en nerveuze blikken.
‘jullie weten de regels, als jullie spieken, krijgen jullie een 1’, zegt de leraar met een zware stem. Langzaam deelt hij de papieren uit.
‘jullie mogen beginnen’, zegt hij als alle papieren zijn uitgedeeld. Met trillende handen open ik de toetsbladen en begin langzaam te lezen.

Na het examen loop ik opgelucht het lokaal uit.
‘dat viel reuze mee’, zegt Esmee, mijn beste vriendin.
‘Inderdaad’, lach ik en we lopen naar buiten om van de zon te genieten. We zoeken een fijn plekje uit op het grasveld en ploffen neer.
‘zeg hoe zit dat met jouw en Sam’, vraagt Esmee opeens serieus.
‘Hoe bedoel je?’, vraag ik met een opgetrokken wenkbrauw.
‘Het lijkt alsof jullie uit elkaar groeien’, zegt ze.
‘Ik weet het niet’, zeg ik zacht en treurig.
‘ik zag hem laatst nog met Ashley achter het schoolgebouw’, zegt Brandy die bij ons gaat zitten. Onzekerheid dwaalt door mijn hoofd. Wat als hij haar leuker vind? Dan zou hij het vast uitmaken?
‘maak je niet druk meid, jullie zijn al zo lang samen. Niets kan daar tegenop zelfs die hoer van n Ashley niet’, zegt Esmee troostend.
‘Misschien’, mompel ik binnen monds
Op mijn fiets naar huis spelen er allemaal onzekerheden op. misschien moest ik hem bellen? Gewoon om te vragen hoe het nou zit? Misschien maak ik me toch druk om niks. Als ik thuis kom word ik overhoord door Maria.
‘Laten we hopen dat je slaagt. Dan kunnen we samen naar londen verhuizen’, zegt ze glimlachend. Ik knik en loop naar mijn kamer. daar plof ik op mijn bed en pak mijn mobiel uit mijn broekzak. Langzaam toets ik het nummer in van Sam en kijk er even naar. Waarom was ik zo zenuwachtig. De angst dat hij niet meer van me hield knaagde aan mijn hoofd. Ik druk op het groene hoorntje en houd de telefoon tegen mijn oor. Na een paar keer neemt hij op.
‘hallo’, hoor ik zijn lieve stem aan de andere kant.