~ OO4.

Alicia

Met mijn Ipod aan loop ik door de straten van Mystic Falls. Ik neurie zachtjes mee met de melodie van het liedje. Opeens begint mijn gsm weer te trillen. Vast papa weer, om te vragen waar ik blijf. Er was alleen een nummer te zien op mijn scherm, geen naam. Ik open het berichtje: 3uur. Oud kerkhof van Mystic Falls. Het was nu 10 voor 3. Uit nieuwsgierigheid besluit ik om toch te gaan. Onderweg naar het oud kerkhof krijg ik weer een bericht, dit keer was het papa: Alicia? Waar blijf je? Ik besluit om geen antwoord te geven. Hij mocht niet weten dat ik naar het oud kerkhof ging. Dat zou hij me toch nooit toelaten, zeker niet na die moorden die daar zijn gebeurd. Het bos was recht voor me, dus het kerkhof was niet ver meer. Ik loop door tot aan het kerkhof, maar er was niemand te zien. ‘Hallo?’ ‘Alicia.’ geschrokken draai ik me om. ‘Euhm.. Damon?’ het enige wat hij deed was grijnzen. ‘Heb jij me dat berichtje gestuurd?’ ‘Jup.’ ‘Hoe kom je aan mijn nummer?’ hij prutste wat aan zijn ring, maar gaf me geen antwoord. ‘Waarom moest ik naar het oud kerkhof komen?’ hij zucht en komt voor me staan. ‘Waarom stel je zoveel vragen?’ daar was die speelse toon weer. ‘Waarom antwoord je niet op mijn vragen?’ hij begon te lachen. ‘Ik zei toch: ik zie je snel weer, Alicia.’ Weer verscheen die schuine grijns op zijn gezicht. Die begon me stilaan te irriteren.

Damon

‘Luister Damon, ik moet naar huis. Oke?’ ze draait zich om en wilt vertrekken, maar daar krijgt ze de kans niet voor. Ik neem haar bij haar polsen vast en ik kijk haar diep in de ogen. ‘Je blijft hier en je gaat doen wat ik zeg.’ Dan laat ik haar los. ‘Ga je me nu ook nog commanderen of zo? Wie denk je wel niet dat ik ben?’ het heeft niet gewerkt. Hoe kan dat nu? Dan valt mijn blik op de zilveren armband die ze droeg. Daar zat vast vervain in. Wist ze van ons bestaan af? Kwaad loopt Alicia het bos uit.

Alicia

Wat denkt hij wel niet? Omdat hij me een halfuur geleden ontmoet heeft, mij al onmiddellijk gaan commanderen? Hij kent me nog niet eens. Ik probeer me te kalmeren. Al snel kom ik thuis aan en loop naar binnen. Papa staat voor me met zijn armen over elkaar en aan zijn gezicht te zien was hij niet al te blij dat ik zo laat thuis was. ‘Waar was je?’ zijn ogen nog steeds strak op mij gericht. ‘Ik werd opgehouden, het spijt me pap.’ ‘Het spijt je? En kon je me dan niet even bellen? Is dat teveel gevraagd?’ ik zucht diep. ‘Pap, ik…’ ‘Wil je eindigen gelijk je moeder?’ hij stopte onmiddellijk. Je kon van zijn blik aflezen dat hij iets te veel had gezegd, iets dat hij niet mócht zeggen. ‘Wat is er dan met mam gebeurd?’ zijn gezicht stond strak en in zijn ogen waren er duidelijk tranen te zien. Het is erg om mijn vader zo te zien. Wat hij ook probeerde, hij zou mama nooit uit zijn hoofd krijgen. Ik voel me al schuldig omdat ik die vraag had gesteld. Maar toch, hij zal me ooit de waarheid moeten vertellen en zo niet, dan zal ik zelf achter de waarheid komen. ‘Ehm..als je honger hebt, er is eten in de koelkast.’ Papa loopt me voorbij en verlaat het huis.