Fourty-six

Lachend pak ik Maritt beet en begin haar te kietelen."He-elp ik k-krijgg geen a-adm." Meteen stopt ik met kietelen en kijk haar geschrokken aan. Shit! Wat heb ik nou weer gedaan? Snel help ik haar overeind en pak haar stevig beet. "Sorry, gaat het? Het spijt me, ik wist niet dat je-" "Geeft niet, jij kon het ook niet weten. Ik voelde ineens een steek." onderbreekt Maritt mijn zin. "Zullen we even naar beneden gaan? Misschien wil je even wat te drinken ofzo?" Bezorgd help ik haar met opstaan en ik voel een schuldige druk op me. "Justin..- Maritt pakt mijn pols beet en maakt alsof ze mijn gedachte kan lezen haar zin af: -Niet denken dat het jou schuld is, want dat is niet zo. Het was gewoon een ongelukje." Haar mooie blauwe ogen kijken me aan, maar daarna wenkt ze haar blik weer af en loopt naar beneden. Als we beneden zijn zie ik Pattie en haar moeder verbaast naar ons kijken. "Wat zie je wit! Is er iets lieverd?" De moeder van Maritt, geen idee hoe ze eigenlijk heet, loopt op Maritt af en pakt haar hand beet. "Het was gewoon een ongelukje. Justin begon me te.. uh.. kietelen en toen voelde ik een steek in mijn zij.." Ik zie dat er een traan over haar wang heen loopt en even voel weer het schuldige gevoel naar boven komen. Zie je nou wat je hebt gedaan! Ze is helemaal van slag, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Verward schud ik mijn hoofd door elkaar en pak wat water voor Maritt. "Kom, we gaan even op de bank zitten." zeg ik, en ik sla een arm om haar heen.