The first yacht.

POV Carlisle:
Ik was benieuwd hoe Bella en Edward de eerste jacht zouden vinden. Ze hadden allebei de geur van Julia al geroken dus ik was benieuwd of ze de puma’s of beren überhaupt zouden drinken. Ik herinnerde me mijn eerste keer dierenbloed nog: ik was helemaal uitgehongerd en er stormde een groep herten voorbij en voor ik het wist had mijn instinct het over genomen en had ik de kop van de grootste ree er al af gebeten en dronk ik zijn slagader leeg. Vanaf toen wist ik dat er een vervangend voedmiddel was. Toen werd ik me ervan bewust dat ik niet zo’n monster hoefde te zijn als ik dacht dat ik was. Met z’n drieën renden we naar buiten ik zag vanuit mijn ooghoek dat Edward een glimlach op zijn gezicht kreeg toen hij ontdekte dat we een onmenselijke snelheid hadden. Ik had al ingeschat dat dat zo was net zoals andere jongens hij hield van alles wat met snelheid te maken had. Ik moest onthouden dat ik voor hem binnenkort een Ferrari zou kopen. Ik wilde dat die jongen zich thuis ging voelen bij ons. Toen ik naar Bella krijg verdween mijn goede gevoel, hoe moest ik gaan vertellen dat haar verloofde zelfmoord had gepleegd? Hoe moest ik haar dochter beschermen tegen haar eigen moeder? Toen liet ik het over aan mijn instinct ik rook vanuit het noorden een groep puma’s en stormde er op af. Als in een driehoek volgde Bella en Edward mij. Ik sprong op een van de puma’s af en beet zijn nek door. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Edward ook op een van de puma’s afspringen en even later Bella aarzelend volgen. Ik was benieuwd hoe ze het bloed vonden smaken. Binnen no time had ik de puma leeg gezogen en keek ik Edward en Bella aan. Die zagen er wel wat minder ongeschonden uit dan ik. Edward’s witte overhemd was inmiddels rood geworden en Bella’s blauwe blouse vertoonden ook wat donkere plekken. Ik grinnikte en Bella keek me vragend aan. Ik zond vanuit mijn gedachten naar Edward de vraag of hij het lekker vond en hij knikte. Toen ving mijn neus een geur op vanuit het zuiden en keek ik Edward en Bella vragend aan. Nu stonden er grizzly’s op het menu ik was benieuwd hoe ze die zouden vinden want deze waren een stuk humeuriger dan de puma’s. Ze zouden in ieder geval wat meer uitdaging krijgen. We renden naar het zuiden en sprongen op de groep af ook deze groep werd door ons verslonden. Toen vroeg Bella met haar heldere melodieuze stem: Zullen we naar huis gaan ik verlang naar mijn bloedverwant mijn Julia en naar Berend natuurlijk antwoorden ze daar meteen achteraan. Mijn stemming daalde tot aan het vriespunt hoe moest ik het mijn dochter vertellen? Edward knikte me bemoedigend toe en ik vroeg Bella even met me mee te komen. Naar Edward dacht ik ga maar naar huis wij komen er zo aan, weer gaf Edward een knik met zijn hoofd. Bella en ik renden nog een stukje zwijgzaam verder en toen stopte ik. Ik klopte op een steen naast me en vroeg of ze naast me kwam zitten. Toen we naast elkaar zaten haalde ik een keer diep adem en ze keek me vragend aan. Lieve Bells, ik moet je iets vervelends vertellen. Er is toch niet met Julia vroeg ze snel. Nee, nee maak je geen zorgen. Maar er is wel iets met Berend. Ik dacht terug aan ons gesprek een tijdje geleden en slikte nog een keer. Ik belde Berend om te vertellen dat jij en Julia een ongeluk hadden gehad maar ik versprak me en toen dacht hij dat jullie beide waren overleden, hij liet de telefoon vallen en heeft zelfmoord gepleegd. Bella keek me verdrietig aan en als ze had kunnen huilen had ze dat gedaan. Ik omhelsde haar en liet haar daarna even alleen. Ik kende Bella en ik wist dat ze wat tijd nodig had om na te denken en alleen te zijn. Ik wenste met heel mijn hart dat het goed zou komen met haar en dat ze de kracht zou vinden door te gaan. Met die gedachte in mijn hoofd liep ik de deur van mijn huis binnen.