I'm the cousin of Caspian 18

"Ik vraag me af wat dat paard te vertellen heeft," zei plots een jongensstem achter Nathan. Geschrokken draaide hij zich om. Achter hem stond een paard met daarop een jongen. Of nee, de jongen was het paard! Het was een centaur, besefte Nathan toen hij van de eerste schrik bekomen was. Hij had er al enkele gezien, maar nog niet van zo dichtbij en ook nog nooit zo'n jonge. Hij had er eigenlijk nooit bij stil gestaan dat die nors kijkende centauren ook ooit jong geweest waren. En hij had nooit verwacht er één te zien glimlachen zoals die tegenover hem nu deed.
"En weet jij er iets meer van? Jij stond er dichterbij dan ik," vroeg de centaurjongen.
"Niet veel," antwoordde Nahtan verlegen, "Het was uitsluitend voor de oren van de koningen en koninginnen bestemd."
"Jammer, ik zou wel willen weten wat er precies aan de hand is, jij niet?"
"Ja, natuurlijk," antwoordde Nathan al iets meer op zijn gemak door de vriendelijke toon van de ander.
"Kom eens mee," fluisterde de centaur op geheimzinnige toon. Nieuwsgierig rende Nathan de centaur achterna. Bij een nis in de muur bleven ze staan.
"Hierboven zit een gat in de muur," fluisterde Nahtans nieuwe vriend, "Ik heb het gehoord van een kraai, ooit raakte één van de blafondbalken los en toen ze er een nieuwe in staken moesten ze een deel van de muur weghakken."
"En dat gat komt dat uit in de grote zaal, waar de koningen en koninginnen nu zijn?" vroeg Nathan.
"Je hebt hem helemaal door," er brande pretlichtjes in de ogen van de jonge centaur.
"Dus als ik daarinkruip dan hoor ik wat ze zeggen?" wilde Nathan weten.
"Dat weet ik niet zeker, maar je kunt het proberen, ik kan het in ieder geval niet doen," lachte de jongen terwijl hij met zijn hoeven over de grond schraapte.
"Ik zie het gat niet eens, hoe kan ik er dan inkruipen?" vroeg Nathan die het helle idee wel aantrekkelijk vond. Stel je voor zomaar een gehieme boodschap van de koningen en koninginnen kunnen afluisteren. Wat een adventuur!
"Klim op mijn schouders," fluisterde de centaur, "maar zorg dat niemand het ziet.
"Goed, ik doe het."
Op een centaur zijn schouders kruipen was een stuk moeilijker dan het leek. Net als een gewoon paard kon hij moeilijk volledig stil blijven staan. Daarna moest hij van op het instabiele paardenlijf op de zijn schouders klimmen. Gelukkig was het bovenlijf van een centaur een stuk sterker dan dat van een gewone jongen. Even later zat hij veilig op zijn post. Nu maar hopen dat hij iets hoorde en niet ontdekt werd.