O.O3

Eindelijk. Eindelijk kon ik voor even mijn voeten strekken. We hadden meer dan twintig uur achter elkaar gezeten en mam vond het tijd dat we even zouden pauzeren. Je hoorde me niet klagen, maar toen ik uit de auto stapte en mijn benen strekte, stribbelde die wel degelijk even tegen.
‘Ik kan wel wat slaap gebruiken, hè..’ mompelde mam, terwijl ze de auto op slot klikte en vervolgens naast me kwam lopen, in de richting van de Starbucks. Ik knikte, terwijl ik even om me heen keek.
‘We zijn er bijna, dan kan je uren slapen..’
Mam knikte, sloeg haar arm om me heen en loodste me de Starbucks in. Mijn voeten deden echt een beetje pijn en moesten wennen aan de bewegingen, die nu even niet zo normaal leken. Bij elke stap die ik zette, leek de stijfheid – om het zo maar even te noemen – te versterken en meer tegen te stribbelen dan ooit.
We liepen naar binnen en werden meteen begroet door het duidelijk net nieuwe meisje achter de balie. ‘Hallo en wélkom bij Starbucks! How can i help you?’ vroeg ze enthousiast, terwijl ze meerdere keren naar het bord had gewezen, om nog even duidelijk te maken dat we nu in de Starbucks stonden. Alsof we dat zelf niet wisten, we hadden het gigantische bord buiten nog niet gezien. Mam keek me even aan en met een blik wist ze precies wat ik bedoelde..
‘Twee Frappuccino’s en twee brownies graag.’ Het meisje knikte enthousiast en zette snel de bekers voor de koffie’s klaar. Even keek ze ons twijfelend aan, maar ging daarna met haar zelfvertrouwde – duidelijke niet zo gewende – glimlach verder en pakte ondertussen ook de brownies uit de vitrine. Al snel herkende ik het deuntje wat ze zachtjes neuriede. ‘Somebody to Love’ was niet moeilijk te herkennen.
Met een plof haalde twee overheerlijke warme Frappuccino’s me uit mijn dromen vandaan en keek ik mam dankbaar aan, toen ze haar portemonnee tevoorschijn haalde. Ik pakte mijn frappuccino van de balie af en keek even naar de brownie. Die zag er overheerlijk uit, maar het was misschien niet helemaal verstandig om die helemaal op te eten. Mam had gelijk door waar ik over discussierde met mezelf.
‘Liefje, eet de brownie op. It’s beggin’ for you, practically. Dus, eten, want anders moet ik hem benuttigen en ik kan dat ook niet gebruiken..’ ze liet haar hand even over haar buik glijden en keek me grijnzend aan. Haar blik vertelde mijn gedachten precies en ik deed nog een poging om het te negeren, maar het lukte niet, dus met tegenzin pakte ik de brownie van de balie en nam gauw een slokje van mijn frappuccino. De lekkerste koffie leek nog veel lekkerder dan ooit en ik genoot van het kleine slokje dat ik net had genomen.
‘Kom, nog een klein kwartiertje.’ Mam had inmiddels afgerekend en we wandelde de Starbucks uit in de richting van de auto. De auto schitterde in het zonnetje en ik keek mam even aan. Ze grijnsde en keek me even trots aan.
‘So.. waarom moest ik nou eigenlijk echt naar Atlanta?’

~~
WOW. bijna 30 abo's already! Ik ben zeer dankbaar -a-.