1.1 Cinderella

5 september 2000
‘Er was eens een graaf die zijn vrouw had verloren,’ begon Meghan het favoriete sprookje van haar enige dochter. ‘En toen dacht hij: Ik zal voor mijn dochtertje een nieuwe moeder zoeken, want daar heeft ze behoefte aan. Ze is nog zo jong!’
Ze keek over de rand van het boek en zag hoe haar dochter de dekens had opgetrokken tot haar kin. Haar grote, blauwe kijkers blikten verwachtingsvol naar Meghan, die daardoor vertederd glimlachte. Ze vervolgde het verhaal over Assepoester, het vriendelijke meisje dat telkens weer zo onterecht behandeld werd. Ze stopte op het punt dat Petemoe verscheen.
‘Nu is het tijd om te gaan slapen, Kristina.’
‘Maar het is net zo leuk, mama.’ pruilde ze.
Meghan leunde naar voren en drukte een kus op haar voorhoofd. ‘Slaapwel, prinsesje.’ zei ze nog en liep de deur uit.

5 september 2005
Het grindpad knarste onder haar zwartgelakte ballerinaatjes terwijl ze op gestaag tempo naar haar bestemming liep. Ze liep langs een ouder koppel dat zich afvroeg waarom zo’n jong meisje in haar eentje op die plek was. Het meisje was vanbinnen echter een stuk ouder dan ze leek. Ellende had haar al zo vaak in haar armen genomen en in slaap gewiegd.

Kristina knielde neer bij de grafsteen van haar moeder, zoals ze elke dag deed.
‘Hoi mama.’ zei ze met een klein stemmetje. Ze hield haar adem even in, terwijl de tranen geluidloos over haar wangen stroomden. Het zou nooit wennen dat ze zonder haar moeder moest leven, nooit.
‘Wil je weten wat er vandaag gebeurd is, mama? Vandaag was mijn eerste dag op mijn nieuwe school, de middelbare school. Ik heb je er al meerdere keren over verteld, weet je nog?’
Met de tranen die haar ogen verlieten, namen ook de tranen van de hemel toe. Kristina ging onder de boom zitten die vlak bij de grafsteen stond.
‘Ze vroegen naar je, mam. Iedereen moest vertellen over thuis. Ik moest vertellen over thuis. Ik heb niet zoveel gezegd, behalve dat ik een stiefmoeder heb, en dat jij – dat jij er niet meer bent.’
Enkele regendruppels vonden hun weg door het dek van bladeren en vielen op haar gezicht. Ze leken op elkaar, de tranen van de hemel en die van het meisje. Zij was de enige die ze kon onderscheiden, door de zoute smaak die haar eigen op haar lippen achterlieten.

‘Als je klaar bent met de boodschappen, ruim ze dan meteen even op en vergeet niet om de was te doen.’ klonk de stem van haar stiefmoeder toen ze thuis kwam. Kristina knikte zwakjes. Ondanks haar jonge leeftijd, was een groot deel van de klusjes al voor haar rekening. Haar stiefzussen, die een jaar ouder waren, voerden niets uit. Haar vader was op zakenreis, zoals bijna altijd.

5 september 2010
Kristina plofte neer op een barkruk en riep naar de barman dat ze iets sterks wilde drinken, hoewel ze dat eigenlijk nog niet mocht, met haar zeventien jaar. Hij zette het drankje voor haar neus, zij griste het meteen weg en klokte het in een keer naar binnen.
‘Zware dag gehad?’ vroeg de barman.
‘Mijn vader is sinds gisteren de pijp uit.’
‘Sorry.’
‘Jij kan er niets aan doen.’
Hij zette een nieuw glas voor haar neer. ‘Deze krijg je van mij.’
Ze glimlachte zwakjes, nep, en bedankte hem. ‘Dat kan ik op dit moment wel gebruiken.’
Hij knikte enkel, en ze brandde los. ‘Het was niet dat hij veel thuis was, maar ik hield wel heel veel van hem. Pas toen mama dood was, ging hij zoveel werken, trouwens. Daarvoor was hij altijd heel lief. Maar zes jaar geleden is hij hertrouwd. Ik heb zo’n vreselijke hekel aan haar, en haar dochters. Ze laat me altijd alles doen. Ik voel me net Assepoester, maar dan wat moderner.’ Ze kreunde en liet haar hoofd op de bar vallen. ‘En nu laat hij me bij haar achter.’

De rest van de bar was leeg, uitgestorven. Niemand naast de barman lette op haar, gaf haar enige aandacht. Niemand zag hoe ze leed. Net zoals gewoonlijk. Niemand zag het, behalve hij.

Hij keek naar het gebroken meisje voor zich. Haar blauwe irissen werden omgeven door de zoute vloeistof die al zo vaak haar ogen verlaten had. Haar kijkers straalden zoveel pijn en ongeluk uit, dat toen ze hem recht aan keek, hij onbewust een stap achteruit deed van schrik. Hij kon niets anders dan medelijden met haar hebben.
‘Hoe – hoe heet je?’ bracht hij stotterend uit.
‘Kristina.’ Ze keek hem vragend aan.
‘Daniël.’
‘Aangenaam.’

5 september 2015
‘Daan!’
‘Goedenavond Kris.’ begroette hij haar vriendelijk. Ze kwam vaak bij hem thuis langs. Financieel, en misschien ook wel emotioneel, kon ze het niet aan om alleen te wonen, maar dat betekende niet dat ze haar stiefmoeder niet zoveel mogelijk meed.
‘Raad eens wat ik voor jou heb.’ vervolgde hij.
Ze keek hem glimlachend aan. ‘Zeg het eens.’
Hij haalde tevreden twee kaartjes uit zijn zak. ‘Ik heb met Jason geregeld dat ik je mee mag nemen naar zijn feest!’
Enthousiast sprong Kristina op en neer. Haar verwende stiefzussen praatten al weken nergens anders meer over. Het zou het grootste feest van de eeuw worden, werd er gezegd.
‘Maar wacht..’ zei ze, spontaan bedroefd. ‘Als mijn zussen me herkennen, zullen ze het aan hun moeder vertellen. Dan ben ik er geweest, ik mag van haar helemaal niet naar dit soort dingen. Ik mag niet eens naar jou, ze denkt dat ik op dit moment boodschappen doe.’
Daniël gniffelde en haalde achter zijn rug vandaan het mooiste Venetiaanse masker dat ze ooit had gezien. ‘Het is een gemaskerd bal, gekkie.’
Kristina rende op hem af en sloeg haar armen om hem heen. ‘Het is soms net alsof je mijn persoonlijke Petemoe bent.’

5 september 2020
‘Nee, Jason, doe niet!’ lachte ze, terwijl haar kersverse echtgenoot haar naar de zee droeg.
‘Oh, jawel!’ was zijn korte antwoord. Nog geen halve minuut later lag Kris in het water.
‘Ik krijg jou nog wel!’ gilde ze en rende naar hem toe. Ze sloeg haar armen om zijn middel en gebruikte al haar gewicht om hem in het water te duwen.
‘Dat gaat je niet lukken, schat.’ grinnikte hij.
‘Dan niet.’ zei ze lachend en sloeg haar armen om zijn nek. Ze drukte zich tegen hem aan.
‘Ik hou van je, Kristina.’ fluisterde hij tegen haar lippen.
‘Ik hou ook van jou, Jason.’ Ze drukte haar lippen op de zijne.

En ze leefden nog lang en gelukkig.