Volturi

~Alec~

Ze zoende me terug. Ik had sinds het eerste moment dat ik haar zag nooit durfen hopen dat zij hetzelfde voor mij voelde als ik voor haar. Ik zou alles voor haar opgeven. Ik zou de Volturi verlaten en mijn zus daar achterlaten. Ik zou stoppen om op mensen te jagen en dierenbloed drinken. Ik zou Tanya straks meenemen en met haar aan mijn zijde tegen Aro zeggen dat ik hun verlaat. En dat kon. Want als iemand een een band had van echte liefde lieten ze je gaan, ik had het eerder gezien bij Eleazar en Carmen. Eleazar was net zoals mij een aanwinst voor de Volturi maar hij mocht ook gaan. De enige die mij zou blijven haten zou Jane zijn. ‘Tanya, ga met mij mee naar Aro, ik verlaat de Volturi meteen en ga met jou mee’ zei ik. Ik zag een twijfelde blik in haar ogen. ‘Wat is er?’ vroeg ik. ‘Ik heb een geheim en als Aro mijn gedachten leest dan wordt ik waarschijnlijk vermoord en ik zou niet weten wat er met jou zou gebeuren’ zei ze. ‘Ik kan niet met je mee, maar ik wil hier wel op je blijven wachten’ Een geheim? Wat zou dat zijn? ‘Oke, ik probeer zo snel mogelijk terug te komen’ zei ik en ik gaf haar nog een kus en rende weg richting het kasteel.
Ik stond voor de deur van de grote zaal, voordat ik kon kloppen hoorde ik ‘Kom binnen Alec’ zeggen door Aro. Ik twijfelde geen moment en stapte naar binnen.
‘Meester ik wilde iets met u bespreken’ zei ik. ‘Maar natuurlijk Alec’ zei Aro en hij stapte naar voren en pakte mijn hand. Nu wist hij al mijn gedachten en zag ook wat ik wilde. ‘Weet je dit zeker, Alec?’ vroeg hij. ‘Heel zeker’ antwoorde ik. ‘Wat zonde, maar tegen deze band kan ik niet op, ik zou je moeten laten gaan.’ zei hij. Ik had nooit gedacht dat ze me zomaar lieten gaan en ik groete Aro en liep richting de uitgang. Plotseling stond Jane voor me. ‘Wat is er aan de hand Alec?’ vroeg ze. ‘Ik ga weg’ antwoorde ik. ‘Wat! Je verlaat ons! Waarom?!’ vroeg ze kwaad. ‘Omdat ik liefde heb gevonden Jane’ zei ik. Ze keek me boos aan. ‘En ik dan?!’ vroeg ze. ‘Je mag me altijd komen opzoeken, zusje’ zei ik. ‘Opzoeken?! Je laat ons in de steek! Geen denken aan!’ zei ze en ze rende kwaad weg. Ik had deze reactie van haar al verwacht. Ik zou haar gaan missen maar mijn hart lag bij Tanya. Ik rende zo snel mogelijk naar het steegje waar ik Tanya had achtergelaten. Ze was er nog. ‘En?’ vroeg ze. ‘Ik ga met jou mee’ zei ik glimlachend en ik omhelsde haar. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en we draaide ons om. Zonder dat we het hadden opgemerkt stonden er twaalf vampiers achter ons. Ik herkende iedereen van gezicht en wist ieders naam. ‘Tanya?’ vroeg de vrouw die volgens mij Kate hete.