Opdracht 2 ~ Schrijfwedstrijd

"Maak dat de kat wijs.
Dat is te ongeloofwaardig."

Annie sloeg haar deken nog eens extra strak om zich heen, om haar tot op het bot verkleumde lichaam te beschermen tegen de ijzige wind. Ze hoestte gorgelend en er sprongen tranen in haar ogen van de pijn.
Annie leefde al sinds ze zich kon herinneren op straat. Toen ze nog een zorgeloos klein meisje was zorgde een oude vrouw voor haar, maar die was tijdens de strenge winter acht jaar geleden overleden. Sindsdien zorgde Annie voor zichzelf.
Haar huis was niet meer dan de kartonnen bovenkant van de doos die ze een paar weken geleden op de vuilnisbelt had gevonden en zo goed en zo kwaad als het ging weer in elkaar gezet had. Ze woonde al een tijdje aan het eind van een donker, doodlopend steegje. Het was de achterste achterbuurt van de stad, hier woonden de armste mensen die je je maar kon voorstellen. De huizen kraakten bij het minste zuchtje wind en iedere beweging die de buren maakten kon je horen.
Een paar meter verderop ging een deur open.
"Ga maar werken voor je brood. Je voert hier de ganze dag niets uit en dan verwacht je ook nog dat je rustig mee kunt eten?"
Een roodharige jongen van Annie's leeftijd strompelde het huis uit.
"En je hoeft pas terug te komen als je geld verdient hebt." De man gooide met een klap de deur dicht en de jongen bleef alleen achter.
Annie grinnikte. "Aan het werk dan maar, hè?"
De jongen keek haar kant op en leek verrast haar te zien. Hij haalde zijn schouders op en sjokte naar haar toe.
"Hij draait wel weer bij. Morgen kan ik wel weer naar binnen."
"En tot die tijd?"
De jongen ging naast me op de grond zitten en staarde voor zich uit. Hij haalde afwezig zijn schouders op. "Eten zoeken en proberen de nacht door te komen zonder dood te vriezen, hè?"
Ik knikte. "Waar kijk je naar?"
"Er komt een kat aan."
"Oh." Ik volgde zijn blik en mijn ogen troffen een magere, wit-bruin-gevlekte kat. Het dier liep geluidloos onze kant op.
De jongen stak zijn hand uit en lokte de kat.
"Ha, Henkie." zei hij, toen de kat zijn kop tegen de uitgestoken hand drukte en zachtjes begon te spinnen.
"Is dat jouw kat?" vroeg Annie.
De jongen knikte. "Dit is Henkie. Hij zwerft hier al een paar jaar rond en we zijn vriendjes geworden."
Ik aaide Henkie. De kat snuffelde aan mijn hand en likte. Zijn tong voelde ruw en Annie trok geschrokken haar hand weg.
De jongen lachte. "Doet het pijn?"
Annie schudde haar hoofd. "Gaat wel."
Henkie mauwde zachtjes en kroop bij Annie op schoot.
"Hij vind je aardig, eh..."
"Annie." zei Annie. "En jij?"
"Berend."
"Mooie naam." Annie aaide Henkie zachtjes.
Annie voelde de eeuwig zeurende pijn in haar maag.
"Heb jij iets te eten?" vroeg ze aan Berend.
Berend schudde zijn hoofd en knikte richting de deur waaar hij net uitgekomen was. "Ik krijg pas eten als ik met geld thuiskom."
Annie zuchte. "Ik heb honger."
"Ik ook. Kom, we gaan op de markt kijken of we nog wat bij elkaar kunnen scharrelen." Berend maakte aanstalten om op te staan.
"Maar... Kijk Henkie nou! Ik kan nu toch moeilijk opstaan?"
Berend bukte zich en gaf Henkie een zacht duwtje met zijn vinger. "Hé, Henkie, ik zou even in beweging komen als ik jou was, anders sterf je vannacht van de honger."
De kat bewoog niet en sliep rustig verder.
"HÉ, HENKIE! JE STAART STAAT IN DE FIK!" riep Berend, zonder resultaat.
Annie lachte. "Ja ja, maak dat die kat maar eens wijs. Hij wordt toch niet wakker."