WS ~ 29

(Nyree)

Ik voelde me nog steeds opgezwollen van het huilen. Mijn wimpers plakten aan elkaar door de opgedroogde tranen. Bill zijn wallen waren enorm, ik durfde niet eens naar die van Tom te kijken. Het kwam door mij. Ik verpestte echt alles.

Bill schrok wakker toen ik me probeerde te herzetten. “Hey,” mompelde hij nog steeds half in slaap. “Voel je je beter?” Hij wreef door zijn ogen en ging wat rechter zitten. “Best wel,” antwoordde ik zacht. “Niet echt hé?” raadde hij toen ik mijn blik afwendde. God, ik kon echt niet tegen hen liegen. Bill was als een wandelende leugendetector.

“Ik verpest alles.” “Zeg dat alsjeblieft niet Nyr.” Hij nam mijn hoofd tussen zijn sierlijke handen. Hoe langer hij in mijn ogen staarde hoe meer angst ik erin kon bespeuren. “Ik ben blij dat ik je terug heb.” Hij kuste mijn voorhoofd.
Ik verstopte me in het kuiltje van zijn hals.

Het liefst van alles was ik helemaal onder zijn huid gekropen.