WS ~ 28

(Tom)

Het lampje van de koelkast verlichtte haar gezicht in de donkere keuken. Misschien was het feit dat ze het licht niet aan deed een teken dat ze zich hier op haar gemak voelde. Misschien ook niet, wist ik veel. Nyree was niet te doorgronden de laatste tijd. Ze had me nog steeds niet opgemerkt toen ze een glas nam en water inschonk. “Kan je niet slapen?” vroeg ik zacht en knipte het licht aan.

Ze draaide zich om en liet het glas vallen. De schrik op haar gezicht was enorm, intens. “Oh mijn god, sorry,” fluisterde ze en staarde met haar handen voor haar mond naar de scherven en het water op de grond. “Ik wou je niet doen schrikken.” Haar handen trilden en woelden door haar haren. “Echt sorry!” Ze bukte zich en begon de grote scherven op te rapen. “Niet doen, blijf waar je bent,” zei ik snel toen ik haar blote voeten zag.

“Tom?” hoorde ik Bill roepen van aan de trap. “In de keuken,” riep ik en zocht iets om het water mee op te kuisen. “Wat gebeurt er?” Zijn haar stond verwildert doen hij in de keuken verscheen. “Pas op, scherven.” Hij tilde Nyree op zodat ze uit de scherven was en zette haar op een stoel. “Het spijt me zo erg.” Ze stopte maar niet met zich te verontschuldigen. “Het is maar een glas hoor Nyr,” glimlachte hij en raapte de grootste scherven op terwijl ik het water opnam met een dweil.

“Nyr stop nou met sorry zeggen,” klaagde Bill toen alles weer opgekuist was. “Is alles wel goed?” vroeg hij. Ze zag nog bleker dan haar gewoonlijke bleke huid en ze trilde nog steeds. Het was alsof ze ieder moment kon neerstorten.

“Soms sloeg hij me tot ik erbij neerviel en dan werd ik ergens anders wakker,” fluisterde ze uit het niets. Ik schrok van de schrik in haar ogen toen ze ons één voor één aankeek. “Kom op, we gaan even zitten,” fluisterde Bill en begeleidde haar naar de woonkamer. Hij gooide me een bange blik onderweg.

“Moeilijk te geloven hé hoe zo’n geweldige vader kan transformeren in zo’n monster? Soms leek hij gewoon terug de oude en dan dacht ik steeds dat ik jullie bijna ging terug zien.” Ze ademde moeilijk en sloot haar armen om Bill zijn middel. Ik zag hoe hij zijn tranen inslikte en haar dichter tegen zich aantrok.

“Het duurde zo lang!” Haar plotselinge luide snik sneed door mijn buik. Als ik nu kon overnemen wat ze voelde had ik dat absoluut gedaan. Ze was wel de laatste die het verdiende om zoveel pijn te voelen.