(2) Gevangen

Oh geweldig, Jane was ook van de partij merkte ik. Bah, niet nu, kon ze nu niet even langer wegblijven? Het meisje krijste van pijn, vermoedelijk omdat Janes gave haar bereikte.
"Jane, wat doe jij hier?", siste ik kwaad "Ik heb alles onder controle."
"Duidelijk niet, maak het af", siste Jane. "Aro’s orders."
"Straks", zei ik kwaad. "Ik doe dit op mijn manier. En ik geloof nooit dat Aro jou stuurt om mij bevelen te geven. Ik ben de prinses, weet je nog?" Ik had nooit eerder gebruik gemaakt van mijn titel als prinses, maar nu wilde ik Jane weg. Jane siste woedend.
"Maak haar af!"

Jasper en de andere, Alice, een vrouwelijke vampier vonden ons. Jasper was buiten zinnen van woede, en ik merkte dat hij nog kwader werd toen hij Jane zag.
"Maak dat je wegkomt, Jane", zei ik kalm. Ik wist dat ik zou winnen, ze was hier niet op Aro's bevel, dat was duidelijk aan haar reactie daarnet.
"Waarom is het altijd zo dat de Cullens er hoe dan ook bij betrokken raken?", snierde Jane toen ze Jasper en Alice zag.
"Geen idee", zei Alice schouderophalend, en probeerde intussen Jasper te kalmeren. Ik merkte dat Jane haar gave op Alice richtte.
"Weg, Jane, ik regel dit", zei ik. "Ik heb jarenlang moeite gedaan om dit voor elkaar te krijgen, en nu sta jij op het punt alles te verpesten.” Jasper schoot vooruit, niet zijn Alice! Hij keek Jane vuil aan. Jane negeerde dat en concentreerde zich op Alice. “Jane, als je nu niet maakt dat je wegkomt zeg ik Aro dat jij alles verpest hebt. Zijn plan dat ik uitvoer.” Jane keek me kwaad aan, maar ik wist dat ik gewonnen had. Ik staarde uitdagend terug. Uiteindelijk sloeg ze haar ogen neer en draaide zich om. Ze vertrok, hoewel ik zeker was dat ze me dat later kwalijk zou nemen.

“Laat haar gaan”, schreeuwde Jasper me kwaad toe. Ik had het meisje nog steeds vast zodat ik makkelijk haar kop zou kunnen afrukken.
“Nee”, zei ik kalm. “En waag het niet me iets te doen of ze sterft.”
“Laat mijn zus gaan, of anders”, dreigde Jasper.
“Hoe heet ze?”, vroeg ik doodleuk.
“Dat gaat je niets aan”, gromde Jasper, en maakte zich klaar om me aan te vallen.
“Nee, Jasper, niet doen!”, zei het meisje doodsbang. Ook Alice probeerde hem tegen te houden.
“Zeg het dan, zo win je tijd”, spoorde ik hem aan.
“Ze heet Theresa”, zei Alice kwaad.
“Mooie naam”, zei ik. “Ik ben Vincenza. En jullie?”
“Alice en Jasper”, antwoordde Alice kalm. Ik merkte dat ze niet bepaald kwaad meer was. “Wat ben je van plan met ons?”
“Naar Aro brengen”, zei ik kalm.
“En wat als we dat niet willen? Het is drie tegen één.”
“Oh, jullie zullen heus wel winnen, maar dan zal Theresa eerst sterven.”
“Beloof je dat je haar ongedeerd laat als we meegaan?”, vroeg Alice.
“In principe wel, maar als jullie proberen ontsnappen gaat ze er meteen aan. En als Aro me daar het bevel toe geeft zal ik helaas geen keuze hebben.”
“En wat als we niet meegaan?”
“Dan sterft ze meteen”, zei ik.
“Nee!”, schreeuwde Jasper.
“Kalm, Jazz, het komt goed”, fluisterde Alice. Ze wendde zich tot mij. “Mogen we even overleggen? Ergens anders?”
“Een kwartier, en Theresa blijft hier”, zei ik streng. Ik wist dat ik gewonnen had. Ze zouden me gehoorzamen. Alice knikte en trok Jasper mee. Ik keek hen na, Theresa nog steeds stevig vastgeklemd.

“Wat wil Aro van ons?”, vroeg Theresa doodsbang.
“Hij wil Alice en Jasper in zijn leger”, zei ik. “Jou wil hij dood, maar als ik jullie met drie naar hem toe breng kunnen we hem misschien overtuigen jou in leven te laten.”
“Denk je echt dat we een kans maken?”, vroeg ze.
“Ik ben zijn prinses, als ik dat wil lukt het wel”, zei ik met een grijns. Ik had hen compleet in mijn macht. “Dus hoef je me enkel een reden te geven om Aro te overtuigen jou te laten leven.” Theresa zweeg.

Niet veel later kwamen Alice en Jasper terug, precies op tijd.
“We hebben ons besluit genomen”, kondigde Alice aan.
“Dan mag je me dat meteen zeggen”, zei ik.
“We zullen meegaan, maar enkel onder bepaalde voorwaarden.”
“Jullie zijn niet in de positie om voorwaarden te stellen”, zei ik. “Maar goed, je kan altijd iets vragen. Een redelijk verzoek wil ik misschien wel inwilligen.”
“Probeer Aro er van te overtuigen Theresa in leven te laten, anders zullen we als het moet daar nog vechten.”
“Je zal me een andere reden moeten geven”, zei ik. “Want wij zullen winnen, we zijn in de meerderheid. Maar ik zal Aro laten weten dat jullie me dit hebben gezegd. Nog iets?” Ik zou dat zeker proberen, ik wilde haar niet langer doden. Dat was de reden waarom ik op haar broer had gewacht. Het zou een excuus zijn voor Aro om hen in leven te laten.
“Ja”, zei Alice. “Laat Theresa los.”
“Nee. Ik ben niet van plan jullie de kans te geven om te ontsnappen.”
“Neem mij in haar plaats”, zei Alice.
“Nee, Alice, doe dat niet”, zei Jasper.
“Jawel, Jazz, ik weet wat ik doe, je moet me vertrouwen”, zei Alice.
“Dat doe ik niet”, zei ik kalm. “Op zich maakt het voor mij niets uit, maar in de tijd dat ik Theresa loslaat en jou vast neem kunnen jullie ontsnappen.”
“Alsjeblieft”, smeekte Theresa.
“Ik beloof dat we niet zullen proberen ontsnappen”, zei Alice.
“Nou goed, maar als jullie ook maar iets proberen laat ik jullie alle drie vermoorden”, dreigde ik.
“Afgesproken”, knikte Alice. Ze omhelsde Jasper en kwam rustig naast mij en Theresa staan. Ik wachtte een poosje, duwde Theresa toen razendsnel van me af en greep Alice, in de hoop dat ze de moment niet zouden zien aankomen en niets zouden proberen. Theresa rende onmiddellijk naar Jasper en viel in zijn armen. Ik liet hen even doen.
“Meekomen”, beval ik uiteindelijk. Ik begon te rennen, samen met Alice. Theresa en Jasper kwamen achter ons aan. Ze waren ons echter al snel voor, want rennen terwijl ik Alice vasthield in een klemgreep was niet eenvoudig, hoewel ze absoluut niet tegenwerkte, integendeel.