Hoofdstuk 8. A new name, a new beginning

Ik was uitgeput. Zowel mentaal als fysiek had ik rust nodig. Veel rust. De zon had haar eerste stralen al door de kamer laten glijden. Door de stralen leken de bladeren van de bomen buiten, van goud. De wind trok er een paar los en liet ze dansen in de lucht. Ik wist wat dit betekende; de herfst kwam er weer aan, gevolgd door de koude winter. Ik staarde naar het slapende gezichtje van mijn kind, mijn dochter. Vredig, met haar oogjes gesloten, lag ze naast mijn bed in een wiegje. Vanaf de gang kwam het tinkelende geluid van een hoge kinderlach. Jazmyn huppelde de kamer in, gevolgd door haar vader. Het zag er grappig uit. Het kleine meisje gehuld in een roze jurkje en haar haar in twee staartje met naast haar de gigantische man met het uiterlijk van een rockster. 'Erin is niet meegekomen. Ze ging wat bijslapen na vannacht,' zei de man, Jeremy. Ik knikte, dankbaar om zijn uitleg. 'We hebben namen! We hebben namen! En jij moet de mooiste uitzoeken,' kirde Jazmyn. 'Maar Jazzy, wil je niet eerst het baby'tje zien?' vroeg haar vader. Geschrokken keek Jazmyn haar vader aan. 'Waar is die?' Haar vader drukte zijn vinger tegen zijn lippen. 'Heel stil zijn, anders maak je hem wakker.' Hij wees naar het wiegje naast mijn bed. Op haar tenen liep Jazmyn ernaartoe. 'Wat is hij klein,' fluisterde ze. Een lach verscheen op mijn gezicht. 'Hoe heet hij?' vroeg ze. 'Ze heet Destiny met als tweede naam Wonder,' antwoordde ik. 'Wat een mooie naam.' Een lach speelde rond mijn lippen. 'Over namen gesproken, laat de lijst maar zien,' fluisterde Jeremy haar toe. Het meisje rende snel terug naar haar vader die haar een klein briefje gaf. Daarna kwam ze terug bij mij op bed zitten. Ze gaf met het lijstje en mijn ogen gleden over de namen. 'Welke vind jij het mooist?' vroeg ik haar. 'Ik vind Ravijn het mooist.' 'Jazzy, je bedoelt vast Raven.' Jazmyn knikte. 'Ja, die ook.' 'Dan wordt het die.' Ze keek me met grote ogen aan. 'Echt waar?' Ik knikte. Vrolijk sprong ze rond terwijl ze in haar handen klapte. Destiny schrok wakker en begon hard te huilen. Een verpleegster rende de kamer binnen om haar heen en weer te wiegen, maar het werkte niet. Ik strekte mijn armen uit. 'Daar ben je nog te zwak voor. Je hebt er nog niet genoeg ervaring mee,' stribbelde ze tegen. Maar Destiny bleef doorhuilen en de drang om haar vast te pakken werd bij mij steeds groter. Uiteindelijk gaf de zuster Destiny aan mij. Direct sloot het mondje zich. Ik fluisterde geruststellende woordjes en snoof haar zoete babygeur op. Ze opende haar grote ogen en keek me recht aan.

'Ik houd van je. Ik houd van je.' Hij bleef het herhalen en herhalen, alsof hij dacht dat het sterker zou worden. Misschien was dat ook wel zo. Hij drukte zijn lippen weer op de mijne. Even maakte hij zich los. Zijn ademhaling streek over mijn gezicht. Zijn ogen boorden zich in de mijne. Een paar prachtige, donkere ogen vol liefde...

De beelden waren nog nooit zo dichtbij geweest, nog nooit zo duidelijk, nog nooit zo mooi. Een leeg gevoel bouwde zich op in mijn borst. Een missend gevoel. Toen had ik pas door dat ik nog steeds naar het kleine meisje aan het staren was, alsof ze net haar eerste woordjes had gezegd. Misschien was het zo dat de pijn die ik had niet zo was als ik me had voorgesteld. Misschien was het wel het gevoel van missen.