53*

POV Allison Black
Jake. Dat was het enige belangrijke op dit moment. Ik rende zo snel mogelijk naar hem toen maar hij bloedde overal. Het gutste uit zijn schouder waarmee hij tegen een scherp uitsteeksel van de boom was gekomen. Hij had ook een lelijke wond op zijn voorhoofd en zijn buik lag deels open omdat Victoria haar nagels zo diep in hem had gezet. Zijn arm stond in een rare hoek en zijn borstkas vertoonde opeens veel blauwe plekken die al langzaam paars werden. Zijn ogen waren gesloten dus waarschijnlijk was het buiten westen, dat was maar beter ook. De jongens trokken hem snel een broek aan zodat ze hem zo snel mogelijk naar ons huid konden dragen. Seth en Leah kwamen naar mij toe maar ik merkte het niet eens. Seth legde zijn arm om me heen en hoewel mijn lichaam op hol sloeg was ik er met mijn hoofd niet bij. Het enige waar ik nu aan kon denken was mijn broer. Mijn moeder is twee dagen geleden gestorven, ik ga niet ook nog mijn broer verliezen. Thuis legde ze hem op zijn bed. Paul en Jared legde hem zo zachtjes mogelijk neer zodat het zo min mogelijk pijn zou doen. De wonden wilde maar niet dicht, ze waren té diep om normaal te helen. Toen ook zijn deken langzaam nat werd van het bloed scheurde ik een stuk van mijn shirt af en ik bond het zo strak mogelijk om zijn schouder. Het grijze stukje stof werd langzaam rood, maar hij verloor al zichtbaar minder bloed. Iedereen zat me een beetje beduusd aan te kijken en ik vroeg me af wat er nu zo bijzonder was. Ík was niet degene die dood lag te bloeden. Toen ik even over mijn wang wreef voelde ik het pas. De nattigheid die als parels uit mijn ogen rolde betekende dat ik huilde. Ik huilde zonder het door te hebben. Seth kwam weer naast me staan en omhelsde me, maar ik deed niets. Ik pakte hem niet vast, ik streek niet met mijn hand over zijn gebruinde huid, niets. Billy kwam ook de kamer in lopen en omdat zijn rolstoel er eigenlijk niet meer in paste, waren Jared en Paul zo goed om de kamer uit te gaan. Billy kwam naar me toe rollen en toen Seth me losliet pakte hij mijn hand en hij kneep er zacht in. 'Jongens, kan een van jullie dokter Cullen bellen?' vroeg hij schor toen niemand een vin verroerde. 'We weten zijn nummer niet,' antwoordde Embry. Ik haalde zonder iets te zeggen mijn mobiel uit mijn zak en reikte hem aan naar Embry. 'Zoek onder de R van Rosalie.' Wat er werd gezegd ging compleet langs me heen. Ik kon alleen maar naar Jacob blijven kijken. Naar iedere beweging die hij maakte. Ik zag opeens dat hij helemaal vol zat met opgedroogd bloed en dat zijn andere wonden ook niet stopten met bloeden. Ik liet Bliiy's hand los en liep de kamer uit, in de bad kamer pakte ik een bak warm water en een blauw washandje. Ook haalde ik uit de medicijnkast een hele rol verband en een schar om het in stukken te knippen. Toen liep ik weer terug en alle ogen waren weer op mij gericht. Ik trok me er niets van aan en knielde bij Jacob's bed neer. Ik doopte het blauwe washandje in de emmer water waardoor hij een donkerdere kleur kreeg en wrong hem uit. Zachtjes depte ik om de wond op zijn buik. Het blauwe washandje werd langzaam rood maar Jacobs huid werd weer zichtbaar. Toen ik er zeker van was dat het schoon was bond ik er zo strak mogelijk verband om heen. Ik herhaalde dit bij de wond op zijn voorhoofd alleen daar deed ik nog voorzichtiger. Het water in de bak werd ook steeds roder. Niemand zei iets, hn ogen bleven op mij gericht maar niemand wist iets te zeggen. Toen alle wonden schoon waren begon ik met halen de rest van zijn lichaam schoon te maken. Na een paar minuten was het enige waaraan je kon zien dat hij gewond was geweest het verband dat hij droeg. Opeens voelde ik een warme hand op mijn schouder en aan het gevoel in mijn buik wist ik dat het Seth was. Ik sloot mijn ogen en begon zachtjes te snikken. Ik kromp gepijnigd in een waardoor ik nog kleiner leek in vergelijking met al deze jongens. iemand knielde bij me neer en sloeg zijn armen om me heen. Het was Seth weer. Opeens ging de deurbel en een paar seconden later kwamen Jared en Paul aanlopen met dokter Cullen naast hen. Niemand van de wolven was blij om hem te zien en ze vonden het geen fijn idee dat hun in een van hun huizen was maar Blly en ik ademde opgelucht uit. Carlisle was de beste, hoe kon dat ook anders na al die jaren oefening? Maar toen hij Jacob zo zag liggen betrok zijn gezicht weer.