002~

Cesc Fabregas

12 februari 2007

Het is nu iets meer dan een jaar geleden. Een jaar geleden dat Nia zichzelf van haar leven wou beroven. Al die tijd heb ik naast haar bed gezeten, dag in dag uit. Ik moest haar bewaken, bewaken met mijn leven. Dat waren de dingen die ik mezelf had beloofd toen ik voor Nia moest zorgen. Wat ben ik toch een slechte broer, waarom had ik het niet zien aankomen dat ze zelfmoord wou plegen. Waarom? “Cesc houd alsjeblieft op.” Zei Rose en ze legde haar hand op mijn boven been. “Op houden met wat?” vroeg ik nors. “Met jezelf de schuld te geven.” Zei Rose. “Het is mijn schuld Rose, begrijp dat dan!”Riep ik boos en ik sloeg Rose haar hand weg. Rose stond op en wou weglopen. “Rose wacht.” Zei ik en ik pakte haar hand vast. “Waarop moet ik wachten Cesc? Ik weet dat je het niet kan helpen, maar ik kan het niet aan als je steeds alles op mij afreageert.” Zei Rose en er liep een traan over haar wang. “Het spijt me, het spijt me echt.” Fluisterde ik en ik drukte een kus op haar voorhoofd. Rose sloeg haar armen om mijn middel en legde haar hoofd in mijn nek. “Nee het spijt mij Cesc. Sorry dat ik zo reageerde maar ik mis Nia ook.” Snikte ze. “Het komt wel goed.” Fluisterde ik en ik drukte een kus op haar lippen. Ik zeg die woorden nu wel, maar ik hoop dat het goed komt..