4.

Ik hield van het strand. De golven die het zand tussen mijn voeten vandaan spoelde, de wind... Ik verlangde terug naar mijn thuis. Mijn thuis voor meer dan 150 jaar. Maar ik kon niet terug. Het was onmogelijk, maar toen we hier langs zwommen had ik besloten dat het tijd voor mij was om weg te gaan. Nu ik zo op het strand stond had ik er spijt van. Dat ik iedereen in e steek had gelaten. 'Hey,'zei een bekende stem achter me. De stem was vertrouwt, al kende ik de naam van de jongen niet. Hij kwam naast me staan. 'Ik heb vergeten mezelf voor te stellen. Ik ben Seth.''Bedankt,'zei ik. Hij knikte. We liepen richting het bos, of liever, ik en Seth volgde me. 'Ik moet nog even wat gaan doen. Ga niet te diep het bos in. Er zitten gevaarlijke dingen daar.'Hij liep weg. Ik volgde het pad nog een tijdje. Het voelde eigenlijk best wel raar zo...

Carlisle had gebeld. Oké, en voor mij? Dat sloeg nergens op. Ik belde hem terug, zoals Emily had gevraagd. 'Hey Carlisle, wat is?'Hij klonk niet erg op zijn gemak. 'Cinthia, ik heb wat onderzoek gedaan, kun je hier heen komen? Als je naar de hoofdweg volgt kom je vanzelf Edward tegen,'zei Carlisle. Dit was vaag op zoveel manieren. Ik liep zoals hij had gezegd en inderdaad, na een minuut of twintig stond Edward bij zijn auto te wachten. Best een handige uitvinding, maar het maakte de mens zo lui. Ik zei de hele weg niks en Edward zei de hele weg niks. Best wel lekker eigenlijk. Edward leidde me naar de woonkamer en ik wachtte op Carlisle. Ik speelde een beetje met een glas water dat op tafel stond. Het bleef grappig om water te bevriezen en vervolgens in minuscule stukjes uiteen te laten vallen. Ik lachte. Mijn oog viel op de grote zwarte vleugel die in de kamer stond. Als kind had ik, weer tegen mijn zin in, pianolessen gekregen. Ik speelde een stuk Ik had die song gisteren in een film (ook weer zoiets raars...)Gehoord en hij was gemakkelijk na te spelen. Ik kon meestal wel iets naspelen na het één keer gehoord te hebben. Toen de laatste noot was weggestorven hoorde ik iemand achter me. Ik viel letterlijk van de pianokruk van schrik. 'Shit,'mompelde ik. Simpel scheldwoord en het was in veel situaties toe te passen. Jacob en ik waren in drie dagen tijd al goed vrienden geworden. Toen hij gisteren een glas liet vallen zei hij dat ook en hij had me direct uitgebreid uitleg gegeven daarover. Er ontsnapte een giechel toen ik daar aan dacht. 'Hallo Cinthia,'zei een stem die onmiskenbaar Carlisle moest zijn. 'Hey,'zei ik terwijl ik opstond. 'Je hebt verteld dat je nog veel over je zus weet en ik wil je graag aan iemand voorstellen. Ik ging op het puntje van de bank zitten en er kwam een meisje binnen. Ik viel weer op de grond, dit keer geshockeerd. Zij was...