Chapter 7. It doesn't matter

Justins pov:

'Justin Drew Bieber, ga onmiddellijk je kamer opruimen!' gilde mijn moeder door het huis heen. 'Jaahaa!' schreeuwde ik terug. Lui stond ik op, pakte allemaal spullen en dumpte ze in mijn kast. 'Klaar,' mompelde ik. Ik ging weer terug op mijn bed liggen. Mijn moeder begon weer dingen te schreeuwen. Snel deed ik mijn oortjes in en zette het geluid op z'n allerhardst. Met mijn vingers trommelde ik het ritme op de lakens. Mijn moeder verscheen in de deuropening. Toen ze mij zo zag liggen kwam ze bij me zitten op bed en haalde ze een van mijn oortjes eruit. 'Justin, ik weet dat-' Ik kapte haar direct af. 'Als je nu gaat zeggen dat ik gewoon door moet gaan met mijn leven kun je gaan. Want ik doe echt mijn best, maar zelfs een tienerster kan af en toe depri zijn,' zei ik arrogant. Haar gezicht vertrok. Ik wist het wel, ik was bot, arrogant, gemeen, enzovoort. Maar ja, dat was het leven van een popster. En als je zo geweldig was als ik kon je er helemaal niks meer aan doen. Mijn moeder stond al snel weer op. 'Ryan en Angel zijn er om te kijken hoe het met je gaat.' Ik snoof. Angel was zo snel mogelijk bij Ryan gaan wonen toen het kon. Ze hoefde niet meer naar een kliniek en was nu op prima gewicht. Allemaal dankzij Ryan. Ze hadden niet eens verdriet. Ik hees mezelf omhoog en slenterde naar beneden. 'Hé Justin!' riep Angel vrolijk. Stomme optimisten. Ik bromde iets terug dat op 'hé' moest lijken. 'Ik hoorde dat je met Selena gaat,' zei Ryan opgewonden. 'Mja,' mompelde ik. Selena... Raar wijf. Maakt overal een drama van. Het gaat mij meer om het lichaam. Hij keek me aan. 'Dude, je ogen zijn rood. Ben je high?' 'Nee. Ben allergies.' 'Irritant. Waarvoor?' 'Wiet.' Ryan keek me even dom aan en barstte in lachen uit. De echte reden waarom mijn ogen rood waren? Privé redenen. Angel sloeg haar armen om me heen. 'Gaat het echt wel goed?' Ik heb meer gejankt dan toen ik een baby was, ja het gaat prima! Ik snoof opnieuw. 'Man, blijf jij zo arrogant doen?' merkte Angel op. 'Dat is geen arrogantie, dat heet zelfrespect,' antwoordde ik. 'Justin, doe ff rustig,' zegt Ryan. 'Zeg, als jullie alleen maar bullshit te brengen hebben, kunnen jullie wel weer gaan hoor,' zei ik. Verbijsterd keken ze me aan. 'Ik ga wel. Ik heb toch afgesproken met Selena.' Snel trok ik mijn jas aan en rende naar mijn Range Rover. Ik startte de auto en reed snel weg. Ergens aan de rand van een autoweg stopte ik. Mijn hoofd legde ik het stuur neer. Tranen baanden zich een weg naar beneden. Het viel me nog mee dat ik ze nog niet allemaal op had gehuild. Mijn schouders schokten. Ik kon geen verklaring vinden voor mijn gedrag. Ik deed nooit zo tegen mijn vrienden. Als ik zo door zou gaan zou ik geen vrienden meer over hebben. Maar ik zou al mijn vrienden, alles wat ik had, ruilen voor diegene die ik het meest begeerde. Mijn meisje, met haar mooie zwarte haren en haar prachtige ogen. Ze kon niet weg zijn. Ik kon het in mijn hart nog steeds niet geloven. Toch werd ik constant met mijn neus op de feiten gedrukt. Ze was weg. Ze was echt weg.