010

Ik voelde me ongemakkelijk, ik praatte niet graag over gevoelens, dat was iets dat ik jarenlang al voor mezelf houd. Hij maakte zich los van me en zonder me aan te kijken draait hij zich om en veegt een paar plukken haar uit zijn gezicht. Zijn gezicht weerkaatste in de spiegel en ik zag dat zijn ogen rood waren. ‘Wil je er over praten?’ zei ik zo voorzichtig mogelijk. Hij gaat op bed zitten en kijkt strak voor zich uit, ik ga naast hem zitten. ‘Ik ging naar Engeland.. ze mocht niet mee van haar ouders.’ ‘Dat is echt vervelend.. maar waarom was ze zo boos op je?’ Een pijnlijke stilte heerste voor een paar seconden. ‘We kregen ruzie en ze werd helemaal gek, ze zei dat het allemaal mijn schuld was en door ‘dat klote voetbal’ dat we niet meer bij elkaar konden zijn.’ ‘Maar.. jij kan er toch niks aan doen?’ Hij liet zijn gezicht zakken in zijn handen en zuchtte. ‘Ze bleef me dagen achtervolgen en mailen, smsen, bellen, dag en nacht, ik werd er helemaal gek van. Maar de week voordat ik zou vertrekken naar Engeland kwam er nog één brief.’ Ik keek naar de brief die op de grond lag en keek weer naar hem, hij knikte. ‘Haar ouders vonden haar op haar kamer, bloedend op de grond. Ze hebben het me nooit vergeven en ze zien mij nog steeds als de schuld van haar dood.’ Nu hij het verteld had leek hij een stuk kalmer. ‘Het spijt me Gerard… ik wil niet dat je ongelukkig bent..’
Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht en hij trok me naar zich toe. ‘Je bent een schatje..’ hij geeft me een kus en kijkt me verliefd in mijn ogen. ‘Niet huilen..’ zeg ik en veeg de tranen van zijn gezicht. Toen ik naar hem keek moest ik denken aan papa, rennend met een geweer in zijn hand.. aan mama jankend op de keukentafel.. Mijn leven was niets meer dan één grote verduistering van de werkelijkheid. Ik probeerde te lachen, lachen in tijden dat het allemaal niet meer gaat, lachen in tijd van pijn en haat. Maar dat lachen deed me alleen meer pijn, ik loog tegen de mensen om me heen, maar nog wel het hardste tegen mezelf. Ik leunde tegen hem aan en liet mijn tranen stromen, tegen hem wil ik niet liegen.. Zijn hand tastte over mijn wang en mijn tranen belandde op zijn hand. ‘Wat is er meisje..?’ Ik voelde enorme steken in de buurt van mijn hart, alsof ik een soort geheim luik had geopend wat eigenlijk niet mocht. Hij bleef me door mijn haren strelen en wachtte geduldig op wat ik te zeggen had. ‘Mijn ouders.. mijn vader is er nooit.. en mijn moeder haat ik. Ik moet alles thuis doen, ik voel me een gevangenen in mijn eigen huis.. ik kan het niet meer Gerard..’ Ik brak open, niks kon me meer weerhouden om de waarheid te vertellen. Hij keek me aan met een soort pijn in zijn glinsterend blauwe ogen, met zijn ogen dichtgeknepen hield hij zijn lippen tegen de mijne. Ik voelde zijn liefde van mijn mond door heel mijn lichaam gaan. ‘Het wordt beter Lauren, ik beloof het, wij samen maken het beter..’ Het leek of niets dit moment kon verwoesten, het was nog vroeg in de ochtend maar de tijd leek stil te staan. Een luid geknor onderbrak het moment. Gerard kreeg een rood hoofd ‘Sorry.. ik heb nogal honger..’ Ik lachte en prikte hem in zijn buik. Hij tilt me op en gillend over zijn schouder wordt ik naar beneden gedragen. ‘Ik kan lopen weetje..’ ‘I know’ zei hij met een raar Engels accent. Hij zet de deur open en een frisse lucht vulde de keuken. Hij haalde wat broodjes tevoorschijn en een hele hoop beleg, honing, room, hagelslag, vleeswaren en kaas. ‘Wow, jij hebt echt honger’ zei ik verontwaardigt. ‘Dat ook, maar je moet goed eten.’ Ik rolde met mijn ogen maar een broodje werd al mijn kant op geschoven. We namen plaats op het terras en genieten van de zon. Ik nam een slok van mijn melk en hij volgde nauwkeurig met zijn blauwe ogen wat ik deed. ‘Is er iets?’ Hij lachte en kwam dichterbij. ‘Je hebt een beetje melk..’ zijn lippen raakte de mijne even. ‘Volgens mij zat er helemaal niks’ zei ik spottend en veegde met mijn hand over mijn lippen. ‘Jawel er zat wel wat!’ hij trok een pruillipje en hij deed me verdacht veel denken aan een puppy.