52*

POV Allison Black
Alle jongens en Leah waren hevig aan het trillen. Dat betekende toch dat ze weerwolven werden? Seth stond beschermend voor me. Zijn knieën had hij iets gebogen zodat hij op haar af kon springen en zijn handen hield hij achter zich zodat hij mij kon vastpakken als dat nodig mocht zijn. Ik keek even snel naar waar Jacob stond, hij worp een paar keer een bezorgde blik op mij. Ook Jared, die net terug was komen rennen, keek regelmatig mijn kant op. Toen had ik het pas door, ík was de prooi hier. Ik was het enige compleet menselijke op het hele strand. Opeens voelde ik me heel weerloos en bang, alsof iedere hap adem mijn laatste kon zijn. Ik begon lichtjes te hyperventileren en omdat alle andere een super gehoor hadden merkten iedereen het gelijk op. De jongens keken me aan met een blik waarin een mix van medelijden, bezorgdheid en vastberadenheid te lezen was. Seth streek even licht met zijn vingers over de rug van mijn hand terwijl hij nog steeds met zijn rug naar me toe stond. 'Shhht,' fluisterde hij hard genoeg zodat ik het kon horen. 'Het komt wel goed.' Het was een loze belote, dat wist ik gelijk. Maar omdat het zijn stem was die het zei stelde het me toch een beetje gerust. Victoria glimlachte alleen om de belofte en opeens klonk haar stem die totaal niet bij haar uiterlijk paste. 'Daar zou ik maar niet zo zeker van zijn hond.' Er klonk een beetje gegrom, het klonk heel raar uit menselijke lichamen en ik begon me af te vragen waarom ze nog niet waren veranderd. In deze vorm waren ze veel kwetsbaarder dan als wolf. 'Niet bang worden dadelijk, oké?' vroeg Seth weer fluisterend. Hoewel hij niet naar mij keek wist ik dat hij tegen mij sprak. Dáárom veranderde ze niet, ze dachten dat ik dan nog banger zou worden. 'Ik word niet bang door jullie. Ook niet als jullie wolven zijn,' sprak ik luid genoeg zodat de hele roedel het zou horen. Alle blikken vlogen even verbaasd naar mij maar precies op dat moment zag Victoria haar kans om aan te vallen. Opeens barste alle jongens en Leah uit hun kleding en stonden er 8 grommende weerwolven tusse de aanval van Victoria en mij. Alles ging voor mij te snel om goed te volgen. Ik hoorde veel pijnlijk gepiep en ook een paar keer een schreeuw van pijn die dus van Victoria af moest komen. Op de een of andere manier was ze toch om de acht wolven heen gekomen en nu stond ze weer recht voor me te grijnzen. Een seconde later voelde ik haar hand weer tegen mijn keel en gelijk dacht ik terug aan onze laatste ontmoeting. Maar voor ze de kans had om me iets aan te doen, was er al een wolf gekomen die haar omver sprong. Jammer genoeg had ze me zo goed vast dat ik ook viel. Eenmaal liggend op de grond voelde ik een steek van pijn door mijn arm gaan. Ik was door de val wel verlost van Victoria's greep die nu weer druk aan het vechten was met 6 wolven. Een andere wolf was doorgerold na zijn aanval op Victoria en stond nu met zijn kop te schudden omdat hij tegen een boom was geknald. De laatste wolf stond bij mij en piepte zachtjes. Toen ik in zijn ogen keek zag ik gelijk dat het Seth was. 'Het gaat wel,' pufte ik terwijl ik overeind probeerde te komen. 'Ga de rest helpen,' zei ik hem. Maar hij schudde koppig zijn hoofd, hij wilde mij beschermen. Ik keek snel weer naar het gevecht tussen de wolven en Victoria. De wolven hadden de overmacht en Victoria had door dat ze niet kon winnen. Ze probeerde te ontkomen maar net toen ze een sprong maakte om in te boom te komen. Beukte een van de wolven van de zijkant tegen haar aan. Ze gleed weg maar stond al snel weer rechtop. Ze was net de snel voor de wof en had hem al tegen een boom gesmeten. We hoorden veel gekraak dat niet van een boom was en ook zag ik een plas bloed naast de wolf ontstaan. De andere wolven waren afgeleid door de pijn van hun broeder en nu had Victoria haar kans om te ontsnappen. Maar dat kon me niet schelen, de wolf die nu leed was veel belangrijker. Blijkbaar was de wolf zodanig overmand door de pijn dat hij terug veranderde. 'JAKE!' hoorde ik mijn eigen gil over het strand klinken.