WS ~ 24

(Nyree)

“Tom?” Ik duwde de deur terug dicht op een kier.

“Nyree?” mompelde hij en kwam van onder zijn deken te voorschijn. “Sorry dat ik je wakker maak,” fluisterde ik. “Wat is er?” Hij ging rechtop zitten en sloeg zijn benen over de rand zodat hij naast me zat. “Ik…”

Hij streelde het haar van mijn schouder en sloeg het donsdeken over me heen toen ik huiverde. “Ik had het koud,” loog ik en krulde mijn tenen op. Ik durfde hem amper aanraken. Alsof ik het dan zou verpesten. “Ik heb je zo gemist,” Hij nam me in zijn armen en knuffelde me warm. Zijn woorden deden me bijna huilen.

“Ik had het niet koud. Ik was bang,” Zijn voorhoofd rustte tegen het mijne. “Van wat?” Ik ademde schokkerig in. “Van alleen zijn, donker,” “Wil je hier blijven?” Ik knikte. Hij duwde zichzelf naar achter op het bed zodat ik naast hem kon liggen. “Bedankt,” Ik kuste zacht zijn wang.

“Je bent zo verandert,” Mijn bibberige vingers gingen over zijn zwarte vlechtjes. “Wat is er toch met je gebeurt Nyr,” Hij stelde geen vraag, ik was ook niet van plan hem een antwoord te geven. Zijn vingertoppen raakten zachtjes de blauwe plek rond mijn oog aan. Ik kon het eelt dat hij had van het gitaar spelen voelen.

“Het is alsof je het verleden er hebt afgerukt,” huilde ik uit het niets. “Auw ah Nyr stop!” Hij probeerde mijn handen van zijn haar te halen. “Stil nou,” fluisterde hij en trok me in zijn armen.

Ik klauwde in zijn blote borst, ik wist dat ik hem pijn deed, maar ik kon het niet bedwingen. Het was alsof er een monster in me was geslopen, op het verkeerde moment, bij de verkeerde persoon.

Ik duwde hem van me af en draaide hem de rug toe. Hij wreef over mijn arm en probeerde me te kalmeren. Er ging een pijnscheut door mijn lichaam. “Niet doen,” fluisterde ik en beschermde de blauwe plek. Het was alsof ik Walter nog steeds voelde knijpen. “Nyr, luister,” Ik snikte. “Hé, kom op kijk even naar me,”

Hij drukte het deken weer beter tegen me aan toen ik me had omgedraaid. “We kunnen dit samen, zoals vroeger, wij drieën,”

“Hoe kan je dat nou zeggen? We waren eeuwen niet samen, jullie zijn… en ik..” Hij snoerde me de mond en verstrengelde onze vingers. “Neen, shht. Samen,”
Ik liet mijn hoofd op zijn borst vallen. Samen, iets wat, hoe dicht ik nu ook bij hem lag, heel erg ver weg leek.