107. He's just so sweet <3

“Met mij.” Klonk Taylors slaperige stem aan de andere kant van de lijn. Je kneep je ogen beschaamd dicht. “Sorry, belde ik je wakker?” Vroeg je schuldbewust. “Ja, eigenlijk wel. Geeft niet hoor.” Zei Taylor. Er klonk een beetje sarcasme door in zijn stem, maar dat was vast expres. “Wat is er aan de hand dat je me uit bed moet bellen?” Grapte hij. “Nou,” begon je, je vond het een beetje vervelend hem zo te moeten lastigvallen, “Félicia is niet komen opdagen. Ik belde haar gisteren en toen zat ze bij Justin. Ze ging met hem het podium op. Maar toen ik haar later nog een keertje belde nam ze niet meer op. En vanochtend nam ze ook niet op, ze is vannacht niet eens thuis geweest!” Ratelde je. “Rustig, rustig.” Suste Taylor. “Ze redt zich vast wel.” Zenuwachtig plukte je aan je slaapshirt. “Taylor?” Vroeg je zachtjes. “Ja?” Klonk hij nou geïrriteerd of beeldde je je dat alleen maar in? “Kun je me alsjeblieft naar het ziekenhuis brengen?” Je vroeg het zó zacht dat Taylor waarschijnlijk zijn oor helemaal in de telefoon moest drukken om het te horen. Je durfde het antwoord niet af te wachten, maar hield toch dapper de telefoon naast je oor. “Je bedoelt nu?” Zei Taylor geschrokken. “Nee, nee, niet nu! Zolang het maar voor elf uur is.” Zei je gauw. “Mm, ok. Ik denk dat dat wel gaat lukken. Het kost me denk ik twintig minuten om me om te kleden en zo, ongeveer een kwartier naar jou toe te komen en… Welk ziekenhuis ook alweer?” Je beet op je lip. “Tempora Hospital.” Mompelde je. Overwoog hij nou serieus jou te gaan brengen? Hij was té lief! “Oké, dat kost denk ik een halfuur, al dan niet iets meer.” Zei Taylor. “Even kijken, het is nu kwart over negen, dan ben jij daar om vijf voor half elf. Is dat goed?” “Dankje Taylor, dankjewel!” Gilde je blij. “Ja, dat is prima. Maar kom jij dan nog wel op tijd bij de repetities?” Vroeg je ietwat bezorgd. “Dat moet gewoon lukken. Desnoods neem ik de metro. Maar dan moet ik nu wel hangen hoor, zie je over een klein uurtje!” Je zei hem gedag en hing op. Wauw, hij deed echt werkelijk alles voor je, dacht je verliefd.

“Ik vind het echt zo ontzettend lief van je. Vind je het echt niet erg dat ik je wakker belde?” Zei je voor de zoveelste keer. Taylor was je op komen halen en nu waren jullie op weg naar het ziekenhuis. “Ik zei toch, het maakt me echt helemaal niks uit.” Glimlachte hij. “Maar ik moet je daar wel afzetten, anders kom ik wel te laat bij de repetitie.” Zei hij waarschuwend. Je knikte hevig, dat begreep je wel.