105. On stage

Je sloeg je met je hand voor je hoofd. “Maar dat is súper, Félies!” Gilde je gemaakt. Je was wel echt blij voor haar, maar ergens wist je dat dit niet helemaal goed zat. Waarom wist je niet precies, het was gewoon een soort voorgevoel. “Ik kan het gewoon nog niet helemaal bevatten.” Gilde Félicia. “Zeg, kan dat wat minder hard?” Je wreef met een pijnlijk gezicht over je rechteroor. “Sorry, wat zei je?” Vervolgde Félicia weer, op een onaangename schreeuwtoon. “Ik versta je niet zo goed, lief.” Je besloot de telefoon maar op de koffietafel te leggen en hem op de luidspreker te zetten. “Wacht even, Félies.” Zei je en je reikte met je hand naar de koffietafel om hem wat dichterbij te trekken. Je verloor daarbij bijna je evenwicht, maar je kon je nog net vasthouden aan de leuning van de bank. Snel legde je je mobieltje neer op tafel en trok jezelf terug in de bank. “Ik ga gewoon zíngen met dé Justin Bieber! Op het podium! Ik ben zijn gast. En misschien gaat hij me ook wel voorstellen als zijn vriendinnetje.” Zei Félicia triomfantelijk. Je kneep één oog bedenkelijk dicht. “Dat lijkt me niet zo handig Félicia.” Zei je. “Waarom niet?” Vroeg die verontwaardigd. “Als die meiden die naar het concert komen dat horen worden ze woest!” Gilde je overdreven. “Wat zeg je? Oh, sorry, ik moet ophangen! Doei, lieverd!” Er klonk een smakgeluidje en toen had Félicia opgehangen. Als dat maar goed kwam daar, met dat groepje dolle fans van Justin. En met Justin zelf natuurlijk ook. Ondertussen ging jij maar even wat eten voor jezelf klaarmaken.

Het was inmiddels al laat in de avond en van Félicia had je niks meer gehoord. Je werd in de eerste instantie een beetje bezorgd, maar je wist dat ze bij Justin was. Toch maakte het idee dat ze bij Justin Bieber on stage was je nerveus. Je besloot haar weer even te bellen. Gauw zocht je je mobieltje en toetste Félicia’s snelkiesnummer in. Geen gehoor. “Stop.” Sprak je jezelf toe. “Er hoeft echt niks ergs met haar aan de hand te zijn omdat jíj dat denkt. Ze is bij een optreden, logisch dat het zo lang duurt.” In lastige situaties zoals deze, vond je het wel fijn even hardop alles op een rijtje te zetten. Op één of andere manier maakte dat je altijd rustig. Dus ging je gewoon naar bed en zette de wekker om negen uur, zodat je zeker wist dat je morgen bij het ziekenhuis kon zijn om elf uur. Nou maar hopen dat Félicia er ook was om je te brengen…