104. Félies, where are youuu?

“Nou, je neemt je ‘taak’ wel weer heel serieus, hè?” Taylor was toch maar braaf verder gegaan met de rolstoel. Op een gegeven moment wist hij het zelfs klaar te spelen de rolstoel klem te laten zitten in de deurpost: een halve meter boven de grond… Maar toen hoorde je eindelijk een blije kreet: “Gelukt!” Juichte Taylor en hij maakte een rondtedansje. “Er zitten misschien wat krassen op de leuningen en op de deurpost, maar dat heb ik er voor over.” Hij veegde even wat vuil van zijn handen en liep naar je toe, om je weer even gauw op te tillen, met zijn sterke armen. Het moment was al te snel voorbij, want voor je het wist zakte je alweer weg in de zachte bekleding van de rolstoel. Taylor sloot de deur achter zich en duwde je verder door de gangen, naar de lift…

“Ik hoop zo dat het goed gaat met Géandro.” Je lip trilde een beetje toen je dit zei. Jullie stonden met zijn tweeën voor de hotelkamerdeur. Of beter gezegd, Taylor stond, op het punt afscheid te nemen. “Ik regel het, het komt goed, ik beloof het je.” Zei Taylor bemoedigend. Ten slotte gaf hij je een kus en zei hij je gedag. Toen was hij verdwenen. Je klopte op de deur van jullie hotelkamer. Zou Félicia er wel zijn? Of was ze alweer kwaad op je, dat ze weer naar Justin gegaan was? Je schudde je hoofd toen er niemand open deed en graaide in je broekzak. Ongemakkelijk haalde je de deur van het slot en werkte je jezelf naar binnen. Nee, er was hier geen kip te zien. Gauw sloot je de deur en draaide hem weer op slot, anders voelde je hier niet veilig. Wat nu? Félicia bellen? Misschien was dat een optie. Dus rolde je je rolstoel naar de bank en liet jezelf erop neervallen. Nadat je mobiel drie keer overgegaan was kreeg je Félicia aan de lijn. “Hoi!” Zei ze opgewekt. Gelukkig, ze was dus niet boos op je omdat je de hele dag bij Taylor was geweest. Had ze trouwens ook geen reden toe, want zíj was nu waarschijnlijk ergens heen met Justin Babyface. “Hey Félies!” Zei je zo enthousiast mogelijk. “Ik ben nu in het hotel terug, en jij?” Je hóorde Félicia gewoon aarzelen door de telefoon heen. “Ik ben bij Justin.” Zei ze vastberaden. Je rolde overdreven met je ogen, Félicia kon het toch niet zien. “Ja, dat dacht ik al. Maar hoe lang duurt dat nog?” Een zucht ontsnapte uit je mond. “Uh, sorry, lieverd,” begon Félicia, je zag de bui al hangen, “ik kan nu niet terugkomen. Ik sta hier backstage met Jus en ik mag zo mee het podium op!” Dat laatste gilde ze, zodat je de telefoon een heel stuk van je oor af moest houden.